Bardzo Tajna Baza Westfalii

Heike nie była już wściekła. Podróż zdecydowanie ją uspokoiła. Pozostało tylko przygnębienie i rezygnacja.
Weszła do domu i ogarnęła wzrokiem wszechobecny bałagan. Wszędzie papiery, rozkazy, raporty, inne wojskowe dokumenty... Won z nimi. Won z nimi wszystkimi. Rzuciła swoją wymiętą furażerką w szczególnie dużą stertę papieru, która rozsypała się malowniczo. Butami po chwili namysłu postanowiła jednak nie rzucać, za to z radością je zdjęła. Przez salon przeszła do roboczej sypialni. Prawdziwy gabinet miała w ratuszu w centrum, tutaj znajdowało się tylko to, co zabrała ze sobą do domu. Wszystkie te pieczęcie Rzeszy, gotyckie fonty, podpisy, szyfry... Wystarczy! Gwałtownym ruchem zrzuciła wszystko z biurka. Usiadła na podłodze i zaczęła przeglądać poszczególne karty. Większość z nich targała ze złością na drobne kawałeczki, z których niedługo zebrał się całkiem spory stos. Później pozbiera to i wrzuci do kominka. Po jakimś czasie przypomniała sobie o winie, które zostawiła w przedpokoju i zupełnie nie przejmując się konwenansami, zaczęła je pić podczas akcji destrukcyjnej.
W takim stanie zastał ją Bawaria, kiedy tak siedziała na podłodze i targała praktycznie wszystko, co wpadło jej w ręce, co jakiś czas popijając wino. Warto przy tym dodać, że nie zmieniła mundurowej kurtki i potarganych przez Blondie spodni. Taki tam obraz nędzy i rozpaczy.

Nadrenia chciała się spotkać.
Nie było to nic zaskakującego czy dziwnego. Wprawdzie mieszkali na dwóch krańcach Trzeciej Rzeszy, ale to nigdy w niczym nie przeszkadzało. Widywali się często – na zjazdach władców, wyborach królów, na wojnie i w czasie pokoju. Heike była jego siostrą, wprawdzie często nie dzielili wspólnych przekonać, głównie ze względu na fakt, że Sebastian był osobą prostą, a jego siostra znacznie bardziej skomplikowaną, jednak nie przeszkadzało im to w dogadywaniu się, a nawet i więcej. Bawaria zawsze czuł się odpowiedzialny za całe swoje rodzeństwo. Zdarzały się momenty, że za Heike bardziej niż za innych.
Dlatego też ledwo ujrzał ją od progu, jego proces myślowy ruszył z kopyta, próbując ułożyć sobie po kolei to, co rejestrowały jego oczy. Nie był to widok dobry. Raczej przypominał obraz nędzy i rozpaczy człowieka, którego nerwy zostały tak bardzo nadszarpnięte, że aż postanowił utopić je w alkoholu. Tylko o ile Bawaria wybrałby wódkę (bo na piwo wyrobił sobie odporność), tak też Heike sięgnęła po wino.
A przy okazji sięgnęła po wszystko inne, co teraz walało się naokoło niej.
- Na litość boską, Heike. Co tu się dzieje? – spytał, stając w progu i patrząc na niej z góry.
Na jego twarzy wyraźnie malowała się konsternacja, ale nie była to panika. Potrzebował faktów by wydać osąd i pomyśleć, czy powinien komuś przywalić prawym sierpowym prosto w mordę.

Jak dobrze, że Bawaria sam otworzył sobie drzwi, pomyślała Heike na samym początku. Połączenie wątków zajęło jej pewną chwilę i bynajmniej nie z powodu wypitego alkoholu. No nie przesadzajmy, nie wypiła go aż tak dużo. Sporo jeszcze zostało.
Wstała, otrzepała się z kawałków papieru i ominęła wszechobecny bałagan. Stercie świstków dołożyła jeszcze kopniaka, co jeszcze pogłębiło wszechobecny nieład, ale zdawała się tym zupełnie nie przejmować.
- Sebastian... - powiedziała cichutko i przytuliła się do niego. Nie jak kobieta ze stali, tylko porcelanowa laleczka, a może i zrobiona z papieru? Diabli nadali te wszystkie porównania!

Bawaria nigdy nie należał do ludzi z wyczuciem czy zrozumieniem dla delikatnych spraw. Był państwem (a może teraz już landem, do czego nie potrafił się przyznać) i mężczyzną, prostym oraz nieskomplikowanym. Produktem dawnych czasów jeszcze na długo przed romantyzmem, gdzie płeć brzydka musiała być ścisła, logiczna i nie miała czasu na wrażliwe mrzonki.
Dlatego delikatne sytuacje, przepełnione emocjami były dla niego… Trudne. Znał tylko ich schematy i gdzieś w głowie miał zakodowane odpowiednie reakcje, ale bywało i tak, że problemy, zwłaszcza kobiecie, krępowały go. Głównie dlatego, że za nic nie potrafił ich zrozumieć.
Mimo to przytulił teraz Heike, jak nakazywał rozsądek i poczucie godności. Nadrenia była dla niego ważną osobą i nie zamierzał odsuwać od niej swojego ramienia. Silną dłonią przygładził jej długie włosy i milczał, dając chwilę, by mogła zebrać się choć trochę. Wiedział, że Heike nie lubi pokazywać po sobie słabości.
- Już jestem – powiedział po kilku minutach ciszy. – Co się stało? Czy mam komuś złamać nos? – spytał.
Dla niego rozwiązywanie problemów często sprowadzało się do solidnego obicia gęby i wbrew pozorom nie był to dowód prymitywności czy ograniczenia. Nie, Bawaria po prostu nie komplikował spraw i uważał to za słuszne podejście.

Ciepło.
Kiedy przytuliła się do Bawarii, pojawiło się ciepło. Dosłowne, oczywiście, ale również i wewnętrzne, poczucie, że teraz już wszystko będzie dobrze. Problemy się rozwiążą (albo ktoś rozwiąże je za nią na przykład na drodze zamachu) i będzie mogła skupić się na tym, co ona sama uznaje za nie tyle słuszne, co po prostu przyjemne i sprawiające satysfakcję.
Oczywiście nie było to takie proste i zaraz trzeba było wrócić do rzeczywistości (po co?). Rzeczywistość nie zmieniała jednak faktu, że było jej bardzo przyjemnie, ciepło i najlepiej było tak zostać.
- To długa historia, którą zaraz Ci opowiem - obiecała, równocześnie opierając swój policzek o jego szyję. - I jeżeli Ci powiem, że osobą, której należy się obicie mordy i nie tylko, jest Hitler, to nadal będziesz chciał to zrobić?

Po prostu robił to, czego nauczyło go doświadczenie – milczał, gładząc łagodnie włosy Heike. Nie wiedział, co aż tak wyprowadziło ją z równowagi, ale wiedział, że za chwilę się dowie. A potem podejmie decyzję co zrobić. Czołg stał w gotowości więc w ostateczności może użyć nawet jego. Zazwyczaj Sebastian nie znał słowa umiar lub wyczucie, jeśli chodziło o zaspokajanie jego złości. Był impulsywnym typem.
Niestety napięcie opadło, a może raczej zostało stłamszone przez rozsądek, gdy Nadrenia wreszcie przemówiła. Westchnął.
- Znowu? Heike, to nasz przywódca – powiedział, spoglądając na nią z góry. – Nie możesz kłócić się z nim przy każdej jego decyzji.
Byli stworzeni po to, żeby słuchać się swoich władców. Nie mogli nic na to poradzić. Mieli prawo ich nienawidzić, nie cierpieć, nie znosić. Ale nie sprzeciwiać się, okazywać nie posłuszeństwo czy najzwyczajniej w świecie bić.

Głaszcz tak jeszcze...
Czołg... Oczywiście, że na zakończenie kłótni z Hitlerem Westfalia byłaby skłonna użyć nawet tego uniwersalnego narzędzia zniszczenia. Jednak myśląc odrobinę rozsądniej, akurat to rozwiązanie nie byłoby najlepsze. W tym wypadku obicie mordy delikwenta wystarczało w zupełności. Nawet jeżeli to Hitler, Fuhrer Trzeciej Rzeszy, wódz natchniony i wybrany etc.
- Wiem, że zawsze tak mówię, ale tym razem on naprawdę przesadził - mruknęła, dla kontrastu spoglądając na niego z dołu. - A na koniec poszczuł mnie swoim psem, który zeżarł mi pół nogawki spodni - dodała śmiertelnie poważnie.
Jej władcą był von Lüninck. Nawet jeżeli Hitler uparł się zastąpić go jakimś zwariowanym nazistą, z którym nie potrafiła dojść do porozumienia. Od śmierci Hindenburga von Lüninck był jedynym żyjącym politykiem, który ją szanował i nie wymagał od niej bycia personifikacją męską. Lüninck młodszy i starszy, poprawiła się w myślach.
Hitler... Hitler denerwował ją swoim dziecinnym uporem i brakiem umiejętności przyznania się do błędu. On nigdy nie powinien być wybrany na rządzącego.