Gleiwitz (Trzecia Rzesza)

Sebastian zawsze wolał misje, które nie wymagały dyskrecji. Wtedy po prostu mógł robić swoje, mało rozważać, planować czy udawać ostrożność. Sabotaż wymagał dyskrecji i choć nie była ona Bawarii obca – natura tego landu (prawie, że niepodległego kraju, prawie) sprawiała, że znacznie bardziej cenił sobie bezpośrednie starcie. Ale cóż, wybór był przywilejem nie zawsze obowiązującym, a dopóki faktycznej wojny nie ma, Schilke mógł zapomnieć o polach bitwy, na których czuł się jak ryba w wodzie.
Mimo to otrzymawszy rozkazy Waschdi nie tracił czasu. Dotarcie do Gliwic zajęło mu niewiele czasu, a będąc już na miejscu oddał się jedynej słusznej czynności – oczekiwaniu. Chwila nadejścia rozkazu dłużyła się niemiłosiernie, a Bawaria – zmęczony podróżą, pozwolił sobie na ucięcie krótkiej drzemki. Nie był to sen w dosłownym tego słowa znaczeniu. Cechował się charakterystycznymi dla żołnierskiego trybu elementami: był lekki i żadne wizje nie przewijały się w tym czasie przez odpoczywający umysł personifikacji. Dlatego też na dźwięk dzwonka otworzył raptownie oczy i przeciągając się, sięgnął po telefon.
- Słucham? – spytał, nieszczególnie wdając się salonowe kurtuazje.
Nigdy nie było pewności kto właściwie zadzwoni, a skoro miał tu udawać Polaka…
Dobre sobie.
Sebastian nie potrafił nawet jednego słowa sklecić w tym języku dlatego miał świadomość, że mówiący po polsku Niemiec jest najważniejszym elementem tej idiotycznej, ale najwyraźniej koniecznej wyprawy.

Sebastian wprawdzie nie rozumiał, po co ta cała szopka. To nabożne milczenie, ta wiekopomna chwila. Rozkaz powinien być wydawany krótko i szybko. Ale tyle, co się przez upływające wieki nauczył sprawiało, że miał świadomość iż kwestionowanie irracjonalnych zachowań nie ma większego sensu. Marnuje tylko więcej czasu, a tego Bawaria nie lubił.
- Zjawimy się na pogrzebie – rzucił kąśliwie, bo tylko to mu pozostało.
Gdy usłyszał sygnał po drugiej stronie, odłożył słuchawkę i zerknął po pozostałych w pomieszczeniu osobach.
- Zbieramy się wiara, babcia umarła, trzeba jej wieniec skombinować – machnął ręką.

Bawaria przyglądał się w milczeniu towarzyszom broni, patrząc jak ochoczo podchodzą do akcji. Wprawdzie profesjonalizm wymagał powściągliwości, jednak w jakiś sposób ich wola walki pochlebiała Sebastianowi. Lubił takich ludzi, tylko z jakiegoś powodu często szybko ginęli.
Nie wgłębił się jednak w szczegóły tej filozoficznej myśli tylko wraz z resztą ruszył w kierunku samochodów, które po chwili zapaliły z głośnym kaszlnięciem i turkocząc, ruszyły w stronę celu ich misji. Widoki za trzęsącymi się szybkami ulegały zmianie, ale Schilke nie miał czasu ich podziwiać. Jego spojrzenie błądziło po przestrzeni, gdy uparcie myślał o tym, co tak właściwie na nich będzie w tej stacji radiowej czekać.
Westchnął.
- Dobra, ochronę zdjęli, ale co dalej – wyraził na głos swoje wątpliwości, marszcząc groźnie brwi.
Jakim cudem ma tą szopkę dobrze odegrać mając do dyspozycji tylko jednego człowieka, który władał językiem polskim? W końcu pracownicy mogą się zdziwić gdy wpadnie im to środka oddział polskich zbrojnych władających niemieckim jak rodzimym językiem. No nic, nie on plan układał, on miał go tylko wprowadzić w życie.
Najlepiej będzie po prostu wziąć ich jako zakładników. Najszybciej jak się da. Wepchnąć do jednego pomieszczenia pod strażą. Albo przekraść się, ale nie… Na to jest ich za dużo. Wybory, wybory.
- Cholera. Przydałby się kufel piwa – mruknął.

Radiostację widać było już z daleka. Wieża antenowa przypominała nieco swoim wyglądem paryską wieżę Eiffela, tyle że była mniejsza i zrobiona z drewna. Nie zmienia to faktu, że zdecydowanie górowała nad otoczeniem składającym się w większości z domków jednorodzinnych. Poza tym w skład radiostacji wchodziły trzy dosyć masywne, choć nieduże budynki. Z przodu, na wysokim postumencie, dumnie rozpościerał skrzydła orzeł Rzeszy*.
Ktoś wpuścił was przez bramę. Drugi samochód zaparkowano kawałek dalej, poza terenem radiostacji.
Czas na początek zabawy.

* Potwierdzone info: teraz już go tam nie ma. :<

Gdy tylko wysiedli z samochodów, Sebastian zwołał wszystkich do siebie ruchem ręki. Spojrzeniem powiódł po przydzielonych mu ludziach i odchrząknął zniżając głos do konspiracyjnego szeptu.
- Słuchajcie, jak sami wiecie, musimy wypaść przekonująco - przewrócił przy tym oczyma, wyraźnie zaznaczając, że tak niedopracowanego planu jeszcze w życiu nie dostał.
On sam wybrałby zespół składający się z samych polskojęzycznych, żeby mogli chociaż dobrze udawać. Ale oczywiście nikt go o zdanie nie pytał.
I to właśnie dlatego powtarzał, że do kierowania państwem nadawał się lepiej niż Ludwig.
- W środku znajdują się cywile, którzy nie mają pojęcia o naszej misji, ponieważ tylko jeden z nas mówi po polsku... - tu zerknął na tą osobę, a przynajmniej spróbował odszukać ją wzrokiem. - Ona się odzywa. Reszta milczy, rozumiemy się? Ani jednego niemieckiego słowa, dopóki znajdujemy się z nimi w jednym pomieszczeniu. Trzeba ich zgarnąć i zamknąć w jednej sal, a potem zrobimy to co trzeba... Ma ktoś mapę tego budynku?

Bawaria spojrzał na młodego adiunkta, który postanowił się odezwać. Jednym, długim krokiem znalazł się przy nim i od razu można było się pokusić o porównanie do górującej nad resztą otoczenia, strasznej wierzy.
- Bo nie będziemy między sobą rozmawiać po polsku, a to już może im się wydać dziwne – zauważył spokojnie, najwyraźniej uznając, że lepiej wytłumaczyć wszystko jasno i klarownie. – Poza tym jak myślisz, ilu Polaków może poszczycić się wybitnymi niemieckimi akcentami z różnych landów? – ciągnął dalej, tym razem zwracając się do reszty żołnierzy. – Pojedyncze słowa, bez zdań, nie odpowiadać na pytania. Kiedy zamkniemy ich wszystkich, nie ma problemu. Ale poza tym – cisza. Jeśli choć trochę znacie Führera… - spojrzał po młodych twarzach, które zostały oddane mu pod dowództwo i westchnął w duchu.
Same gołowąsy, banda niedoświadczonych idiotów. Może być ciężko.
- No dobrze, pewnie nie znacie, ale możecie być pewni, że jeśli coś pójdzie nie tak, to nie jest on wyrozumiałą osobą – machnął ręką. – Lepiej zapobiegać niż coś tam i…
Tu skierował spojrzenie na osobę, która zadała mu właśnie pytanie.
- Że kogo my niby mamy w bagażniku? – spytał z autentycznym zaskoczeniem, marszcząc gwałtownie brwi.