Château de Dudelange [Dudelange, Luksemburg]

Coś takiego było w deszczu, że uspokajał.
Może szept, jaki wymykał się cichutko kropelkom wody, gdy uderzały w zimne kamienie. Może chłód, jaki dawał, gdy podnosiło się doń głowę i pozwalało, by spływał po twarzy. Henri nie był pewien, ale wiedział, że kocha letni deszcz.
Czasami zdawało mu się, że najlepiej się czuje, gdy wszystko dookoła było zielone i szare. Cóż... to były jego kolory. Szarość deszczu, skał, starych ruin... i jego przydługich, popielatych włosów. Zieleń ardeńskiego lasu, świeżej trawy, Alzette, i zieleń jego oczu. Szarość i zieleń były jego kolorami tak samo, jak cisza, spokój i samotność jego najlepszymi przyjaciółmi. Milczenie pasowało do ruin tych wszystkich prześlicznych niegdyś zamków, które teraz stały w ruinie.
Zastanawiał się, czy mógł temu zapobiec. Ocalić te małe skarby sztuki gotyckiej i romańskiej, wszystkie, a jeśli nie wszystkie, to chociaż własne serce, które prawie sto lat temu zniszczono i spalono...
Ciii... nie patrz w przeszłość. Tam się kryją złe rzeczy i źli ludzie, złe pragnienia i złe myśli.

Luxembourg nie spodziewał się, że zobaczy kogoś w ruinach Château de Dudelange w taką pogodę. Potrzebował ułamka sekundy, by zeskanować wzrokiem mężczyznę, ocenić jego ubiór, zachowanie, postawę, wyraz twarzy, i dokładnie ją zanalizować.
-...monsieur? - spytał, uśmiechając się ciepło, może nawet odrobinę nieśmiało - Wszystko w porządku?
Opcje były dwie, powie prawdę albo skłamie, a Lux potrafił rozpoznać, kiedy ktoś kłamie. Więc i tak się dowie.
...no, chyba, że mężczyzna coś knuł. Jeżeli miał złe intencje, trzeba będzie coś wymyślić.

Ładnie tu? Dziękuję, pomyślał Henri. Powinien pan zobaczyć to, co zostało z mojej Twierdzy, jest jeszcze ładniejsze, a raczej... było. Twierdzy już nie ma.
Ech.
-Czasy jak czasy... - zauważył. - Wolę, żeby były niepewne, niż złe.
W niepewnych czasach jest miejsce na nadzieję. W złych... średnio.
-Jechać dalej? - zainteresował się - Wybaczy monsieur, że pytam, ale... skąd pan jest?

Jego uśmiech zbladł nieco.
-...monsieur, czy to przejęzyczenie? Czy ja usłyszałem "rok temu, w 1900 roku"? - Luxembourg uniósł brwi. - Mamy 1939 rok, monsieur.
....okej, on mu kogoś przypominał od początku. No ale... oj, przecież Lenin Wiecznie Żywy nie żyje od dłuższego czasu.
Henri wiedział coś o umieraniu. Wypalono mu żywcem serce, i to całkiem nie dawno, a jeszcze wcześniej Austria o mało nie ściął mu głowy. Takie doświadczenie podpowiadało, że z niektórych śmierci nie da się wyciągnąć nawet personifikacji. O człowieku nie ma co gadać...

...zabieranie Szpilki wszędzie było jednak dobrym pomysłem. Henri czuł się pewniej ze sztyletem za paskiem.
No, to teraz nie miał wątpliwości. Cholera. Trzeba jakoś zręcznie z tego wybrnąć... a najlepiej pomóc. Tylko jak komunista dogada się z księciem Kazamat pod Skałą?
-Henri Rewenig. Pewnie pan nie słyszał... - przedstawił się Światełko spokojnym tonem. W końcu tylko spokój mógł ratować... no, i szaleństwo. Ale ostatnim razem, gdy oszalał, zginęły tysiące - I należę do tej samej... kategorii, co Ivan Braginski. Podejrzewam, że wie monsieur, o kim mowa.

Lux nie był tłuściutki, był chudy jak patyk. Nie był poczciwy, był.... uprzejmy. I nie był alkoholikiem. Miał słabą głowę i unikał picia, bo po tym mu zupełnie odwalało.
-Tak.... jestem duszą narodu. - uśmiechnął się lekko. Zielone oczy zaświeciły nieco jaśniejszym światłem. - I obawiam się, że podróż do stolicy mojej siostry, a następnie do Anglii nie jest już pańskim celem. Stalin rządzi już od wielu lat, a od 1922 roku Ivan przedstawia się jako Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich... przykro mi. Może mi monsieur wierzyć lub nie, ale... rozumiem pańską sytuację. Proponuję iść z tego deszczu w bardziej suche miejsce. Tam zastanowimy się, jak monsieur pomóc. Gut?

-Proszę iść za mną... - skinął głową w stronę Dundelange. - Znam tu kilka miejsc nie tylko suchych ale i takich, gdzie można dostać dobrą kawę i ciasto mirabelkowe. Lojalnie ostrzegam, że odwiedzić moje ziemie i nie spróbować ciasta z mirabelkami traktuję jako wypowiedzenie wojny.
Ruszył spokojnym, lecz stanowczym krokiem w stronę miasteczka.
Kiedy szedł do ruin, skakał z kamienia na kamień, łaził po murkach, przeskakiwał nad kałużami, teraz jednak prowadził... "gościa". Ktoś patrzył. Ktoś oceniał. Luksik, Henryś, Światełko... jemu wolno było skakać, biegać i chlapać wodą z kałuży, ale Luxembourg, Henri, Książę Kazamat musiał zachowywać się tak, by nie przynieść wstydu.
-... z ciekawości... podoba się tu panu? Może nie konkretnie tu, w Dundelange, w środku deszczu... ale w całym kraju?

-Dziękuję. - uśmiechnął się - ...staram się, żeby to jakoś wyglądało. Zachować... klimat. I, szczerze powiedziawszy, więcej w tym sentymentu niż zmysłu estetyki. Jedna trzecia tego kraju to ardeński las. Sześć wieków temu wyglądał tak samo i nie chcę, by to się zmieniło. Kiedyś odrestauruję wszystkie te zameczki, i będzie jak dawniej. Kiedyś.
Z zamku niedaleko było do niedużego miasteczka. Kawiarnia, kawiarnia, gdzie stąd do najlepszej kawiarni? Lux zastanowił się przez chwilę i ruszył w stronę rynku.
Wraz z Włodzimierzem usiadł przy stoliku w niewielkiej kawiarence, zamówił dwa ciasta mirabelkowe i kawę dla siebie.
-Napije się pan kawy? Herbaty? Likieru? Wina?
Może i z wyglądu zdawał się mieć nie więcej niż 14, 15 lat, ale jego oczy nie były oczami dziecka. Myślał, dużo myślał, a ciekawość niemal pożerała go od środka. Trzeba się dowiedzieć, jak to się wszystko stało, i jak to odkręcić.

Zamówił więc filiżankę herbaty. Kiedy kelnerka odeszła od ich stolika ze starej, wojskowej torby, którą przewiesił przez oparcie krzesła wyciągnął gruby notes mający już dobre kilkadziesiąt lat i wieczne pióro.
-Jeszcze raz. Od początku. - Lux zdjął zatyczkę z pióra i nałożył na jego koniec, by się nie zgubiła. Nakreślił na pożółkłej kartce długą linię ze strzałką. Na jej końcu napisał "l'année 1939", na początku zaś "l'année 1900". Atrament miał kolor głębokiej zieleni.
-Mówił monsieur, że rok temu mieliśmy 1900 rok, a pańska podróż i... hm... kolokwialnie mówiąc, urwanie filmu, miała miejsce w 1901 roku. - zaznaczył to na osi czasu - Tutaj, o czym... o czym raczej ciężko, żeby monsieur wiedział, miała miejsce Wielka Wojna. O, tutaj, od 28 lipca 1914 do 11 listopada 1918.
Pamiętał Wielką Wojnę. Bardzo pamiętał.
Bolało.
-Tutaj była wojna domowa w Rosji. Rewolucja jedna, rewolucja druga, w końcu przejęcie władzy przez komunistów. - opowiadał, streszczając wydarzenia i zaznaczając je na osi czasu, ale już po niemiecku, bo stwierdził że tak będzie Włodzimierzowi łatwiej. - Tutaj Ivan zmienia Prawdziwe Imię na Sojuz Sowietskich Socyalisticzeskich Riespublik. Tutaj zaczyna się Wielki Kryzys w USA, tutaj w Europie. Tutaj Wielki kryzys w USA się kończy. W Europie kończy się o tu. Co jeszcze... a. Finlandia, Väinämöinen Tino, ogłosił niepodległość. Chwilowo są z Ivanem w takich relacjach, że tylko czekają, żeby się nawzajem pozabijać. Polska, Feliks Łukasiewicz, odzyskał niepodległość. Tak samo Litwa, Łotwa, Estonia... ale ci trzej są teraz prawie w 100% podlegli Rosji. Hm... Węgry, Erzsébet Héderváry, nie jest już żoną Austrii. Jest niepodległa. Cesarstwo Niemieckie to teraz Trzecia Rzesza Niemiecka. Na jej czele stoi Adolf Hitler. Nie wiem, kto jest gorszy, on, czy Stalin, ale... to szaleniec. Głosi hasła o wyższości rasy aryjskiej, czyli Niemców, nad innymi narodami. Jest... źle. Bardzo źle. Najgorzej mają Żydzi.
Westchnął ciężko. Chcieli go przekabacić, ale nie wyszło, a Ludwig wrócił do Berlina bez sojuszu z Henrim. Lux zagrał Rzeszy na nosie pokazując, że Niemcy na świecie wcale nie są jednym, silnym narodem, i że małe księstewko może ot, tak odmówić przyłączenia się do Rzeszy. Coś mu mówiło, że Ludwig jeszcze się za to nie zemścił.
-...a tutaj pan umiera, monsieur. - powiedział na koniec, zaznaczając datę na osi czasu i podając notes Leninowi, by ten mógł mu się przyjrzeć.

-...Monsieur, gdybym wiedział, jak się cofnąć w czasie, Europa wyglądałaby inaczej. - zaśmiał się gorzko - A gdybym wrócił, pewnie korona na głowie znów odebrałaby mi rozum, i nie byłoby dziś Austrii, nie byłoby Polski, nie byłoby Rosji ani Francji. Nie wiem, monsieur, jak cofnąć się w czasie.
Przyniesiono ich zamówienie. Kelnerka postawiła przed Henrim filiżankę cappuccino, przed Włodzimierzem filiżankę herbaty. Obaj dostali również ciasto.
Przypominało ciasto drożdżowe, ale było o wiele delikatniejsze, prawie śmietanowe, przełożono je dwoma warstwami mirabelek, słodkich i kwaskowych. Na górze wysypano kruszonkę. Ciasto Włodzimierza ozdobiono również likierem... a Henryś nie dostał, bo wyglądał na dziecko.
-...merde. - mruknął cicho do siebie, ale zjadł kawałeczek swojej porcji. Zajrzał do notesu. - Musi pan sobie przypomnieć - dodał już normalnie - co dokładnie wydarzyło się ostatnio. Gdzie pan był. Co pan robił. Kiedy zaczął pan zauważać, że coś jest nie tak.

To nie były pokrzepiające słowa, z żadnej strony. Niestety. Mimo to, Lenin dzielnie się nie załamuje i nie poddaje się. Tyle w życiu przeszedł, to nie będzie się roztkliwiał nad jakąś głupotą.
Jest poważnym, szanującym się socjalistą.
- Przypomnieć, tak bez wątpienia. Jednak, przepraszam pana bardzo, nie potrafię sobie w tej chwili przypomnieć nic więcej ponad to, co już powiedziałem - stwierdził spokojnie, chociaż nieco go to niepokoi.
Przez chwilę w milczeniu jadł ciasto.
- I nie przychodzi mi do głowy żaden rozsądny pomysł, jak przypomnieć sobie coś więcej. Ale ciastko za to jest przepyszne.

Poważnym, szanującym się socjalistą, dzielnie walczący z kapitalizmem i monarchią... na przykład taką, jaka siedziała naprzeciwko.
Henri uśmiechnął się lekko. Skupił się na jedzeniu ciasta, wciąż jednak patrzył do notesu.
-...miał pan coś ze sobą tamtego dnia? Coś szczególnego? Bilety na pociąg? Notes z adresami? - spytał po chwili - Może coś dziwnego, coś, czego nigdy wcześniej monsieur nie widział? Niestety, nie możemy wykluczyć działania magii... ale wątpię, czy jakakolwiek Dusza Narodu maczała w tym palce. Rumunii, Norwegii i Anglii raczej nic do tego, Egipt za daleko, by w ogóle się tym przejąć, a Brytania i Prusy Bałtyckie nie żyją od dawna.
Westchnął cicho.
-Był pan w drodze do Brukseli. Na ziemiach ma soeur, Belgien, oui? I obudził się pan... gdzie dokładnie?

//Skoro obaj wychodzą... to z/t