Londyn, mieszkanie Anglii

Anglia jest właścicielem dwóch domów. Jakkolwiek by to nie brzmiało. Jeden z nich znajduje się na obrzeżach Londynu, czy może raczej poza jego granicami. To pozostałość XIX wiecznego zwyczaju, kiedy bogaci woleli osiedlać się na wsi w ogromnych, rozbudowanych kompleksach z obowiązkowym ogrodem – miejscem towarzyskich spotkań, balów i obiadów.
Jednak ostatnimi czasy rzadko tam zagląda, a na pozycję jego drugiego domu awansował gabinet w centrum stolicy. Dlatego teraz częściej bywa w swoim służbowym mieszkaniu znajdującym się starej kamieniczne niedaleko londyńskiego centrum.
Jak przystało na mieszkanie w zabytkowym budynku, lokum Anglii cechuje się wysokimi sufitami, grubymi ścianami i niestety nieszczelnymi oknami. Jest zaskakująco duże i znalazło się tam miejsce zarówno na sypialnie, kuchnie i łazienką, jak i salon oraz (najważniejszy) gabinet. Oczywiście jeśli chodzi o umeblowanie, króluje tu styl wiktoriański, który zapełnia przestronne pomieszczenia po brzegi. W kominku często widać tlący się ogień, a o ile Arthur nie pochyla się właśnie nad stertą ważnych dokumentów, znaleźć go można w fotelu z dobrą książką w ręce.

Literki po raz kolejny tej nocy zaczęły się mu rozjeżdżać tworząc czarne, rozmazane plamy na tle żółtawego papieru. Arthur westchnął i pomasował skronie, próbując skoncentrować się na zapisanym papierze i wrócić do składania zdań – literka po literce. Odruchowo sięgnął po stojącą nieopodal filiżankę i z niejakim skrzywieniem, które wypłynęło na jego twarz, stwierdził, że herbatę dopił już pół godziny temu. Spojrzał na zegar, dochodziła północ, a jemu nie udało się przeczytać nawet połowy z dostarczonych dzisiejszego ranka dokumentów. Westchnął.
Kolejna nieprzespana noc nie wydawała mu się najlepszym pomysłem.
Odetchnął i wstał, odkładając na moment urzędowe papiery. Chwycił filiżankę i przeniósł się do kuchni, gdzie napełnił czajnik wodą i nastawił go na kuchence gazowej. Nasypał trochę czarnych ziarenek na dno filiżanki i gdy czajnik syczeniem i gwizdaniem oznajmił swoją gotowość – zalał proszek gorącą wodą. Westchnął, wzdychając ciężki aromat cejlońskiej, czarnej herbaty. Ludzie mówili, że to kawa pobudza do działania, ale Anglia uważał, że nic nie utrzymuje go na nogach lepiej jak właśnie herbata.
Bardzo możliwe, że był od niej uzależniony.

Na litość boską.
Arthur potrzebował spokoju, ciszy i skupienia, ale nawet tego nie mógł doświadczyć. Nie, zawsze znalazł ktoś, kto musiał przeszkodzić mu w kontemplacji nad stosem papierów. Miał nadzieję, że tym razem jest to naprawdę coś ważnego. Pora była zdecydowanie zbyt późna na zwykłe, towarzyskie pogaduszki.
Których Arthur nienawidził, tak na marginesie.
Niechętnie, nadal dzierżąc filiżankę w ręce, uzbrojony w mordercze spojrzenie, Anglia skierował się do drzwi. Przystanął przy nich, nachylił się i zerknął przez wizjer. Nie dostrzegłszy niczego konkretnego, ale tez nie zdejmując szeregu zasuwek i łańcuchów, przekręcił klucz i uchylił lekko drzwi, spoglądając przez stworzoną w ten sposób szparę.
- Tak? Słucham? – spytał zmęczony głosem.
Był gotowy odesłać delegata jeśli tylko sprawa, którą będzie chciał mu przedstawić, nie będzie warta jego uwagi.