Noc długich noży [Bad Wiessee + dojazd]

Ekka
Adolf od dłuższego czasu się nosił z tym pomysłem. Tak właściwie, to Himmler go do tego namawiał, a Hitler słuchał i słuchał. I coraz bardziej się zgadzał.
Bo owszem, SA jest siłą, która może mu być przydatna, ale... ale to takie nieokrzesane jest, pełne homoseksualizmu. Wizerunek mu psuje, zgorszenie szerzy... no wstyd. Wstyd, nic więcej! Więc trzeba się tego problemu jakoś elegancko pozbyć.
Najlepiej zabić. Pytanie tylko, jak to zrobić. Po cichu i tak, żeby wizerunku nie popsuć. A na to trzeba mieć plan. Adolf postanowił wezwać Trzecią Rzeszę. Ludwig powinien o tym wiedzieć, w końcu jest po jego stronie, a kto wie, czy i jego nie wykorzysta się do tej akcji.
Chociaż Hitler się waha. Nie zna jeszcze zbyt długo Rzeszy, nie wie czego się po nim spodziewać. Mimo to, skonsultować z nim pewne rzeczy musi. Tak więc Ludwig został wezwany do gabinetu wodza, gdzie Adolf już na niego czeka.

Sora
Ludwig odłożył na stół trzymaną w rękach kartkę papieru. Zdjął okulary do czytania, i popatrzył na stojącą przed nim osobę, która z lekkim drżeniem głosu oznajmiała, iż został wezwany do Fuhrera. Rozkaz to rozkaz, musi być wykonany, wstał więc, zasunął krzesło i udał się na spotkanie wodza. Po drodze zastanawiał się, jaki może być powód jego wycieczki. Nie wiedział do końca, czego spodziewać się po Hitlerze, bynajmniej dobre myśli nie krążyły wśród jego przylizanych włosów. Dotarłszy pod drzwi zapukał do nich energicznie, jak na żołnierza przystało.

Ekka
- Wejść! - rozległo się po dłuższej chwili.
Hitler siedzi przy swoim potężnym biurku, na swoim solidnym krześle. Cały gabinet jest wielki i robi wrażenie. Co z drugiej strony sprawia, że Adolf zdaje się być jeszcze mniejszym, niż rzeczywiście jest.

Sora
Każą wejść, trzeba wejść. Ludwig zdecydowanym ruchem otworzył drzwi i znalazł się w gabinecie. Postać siedząca za biurkiem, cóż, do największych na świecie osób nie należała. A przynajmniej wzrostem, bo patrząc na pozycję, którą osiągnął, musiał być wielki duchem.
- Trzecia Rzesza, melduję swoje przybycie – powiedział, stając na baczność.

Ekka
Adolf Hitler leniwie podniósł wzrok znad dokumentów i zmierzył Rzeszę przeciągłym spojrzeniem. Odłożył papiery.
- Doskonale. Proszę, siadaj - ruchem głowy wskazał na fotel nieopodal biurka.

Sora
Posłuchał polecenia i usadowił się we wskazanym miejscu. Popatrzył na Hitlera, kątem oka przyglądając się jednak wystrojowi gabinetu. Zobaczywszy wszystko, co chciał zobaczyć powędrował wzrokiem z powrotem na dowódcę. Nie odezwał się ani słowem.

Ekka
Hitler poczekał moment, a potem stwierdził, że może zacząć mówić. - Zanim wyjaśnię, po co zostałeś wezwany muszę zdać ci jedno, proste pytanie. Co myślisz o SA i ich zachowaniu w ostatnich czasach? Pamiętaj, że zależy mi na twojej szczerej opinii.

Sora
Po cóż mieliby mówić o SA? Czy zdarzyła się jakaś wyjątkowa... hm, nieprzyjemność z nimi związana?  
- SA bardzo długo było potrzebne... - zaczął ostrożnie, nie wiedząc, po jakim gruncie stąpa. A grunt wydawał się śliski jak żel na jego włosach. - Teraz też mogłoby być przydatne. - O pewniej sprawie nie wspomniał, w przyzwoitej armii nie wypadało o niej mówić na głos.

Ekka
- Przydatne? - Hitler niemal wysyczał to słowo. - A nie myślisz, że nasze świetnie wyszkolone SS sobie samo świetnie poradzi? Bez SA? SA... SA jest bardzo nieprzyzwoite. Zasługuje na karę, zgadzasz się ze mną? - wbił spojrzenie w Ludwiga.

Sora
Popełnił błąd. Każde słowo, którego dowódca nie chce usłyszeć jest błędne i szkodliwe.
- Oczywiście, że SS sobie poradzi. Są to świetnie wyszkoleni żołnierze. SA nie zachowuje postawy patriotycznej i... moralnej. Pod tym względem kara jest nieunikniona.

Ekka
Adolf uśmiechnął się z zadowoleniem. No, tak jest dużo lepiej. - W takim razie z pewnością zgadzasz się z tym, że powinni, a przynajmniej część z nich, zostać niezwłocznie zlikwidowani?

Sora
Uśmiech stanowił dowód, że tym razem słowa były właściwe. Czy likwidacja jest konieczna? Wielu podpadło szefostwu swoimi... wybrykami. Na takie zachowanie w wojsku... i w państwie pozwolić nie można. Z całą swoją surowością Ludwig myślał również o zasługach, jakie były na koncie SA. Błądzić rzecz ludzka, ale dla większej sprawy można i porzucić człowieczeństwo...
- Tak.

Ekka
- Doskonale! - Hitler wyraźnie się ucieszył. Fakt, miał nieco obaw co do reakcji Trzeciej Rzeszy. W końcu to nie człowiek, lecz personifikacja. A on od niedawna dopiero styka się z tym wszystkim, przyswaja to sobie i wciąż się uczy o personifikacjach narodów. Wygląda jednak na to, że reagują tak samo jak ludzie, pomyślał Adolf. - W takim razie, jak sądzę, mogę liczyć na twój udział w tym... przedsięwzięciu?

Sora
Na czym może polegać takie przedsięwzięcie? Tak... Ludwig zdążył wpaść na odpowiedź zanim jeszcze pytanie przebrzmiało w jego głowie. Jako żołnierz był gotowy na walkę, a bycie personifikacją odbierało mu skrupuły, mimo to zawahał się. Ale tylko na chwilę.
- Ja.

Ekka
- I to jest bardzo dobra odpowiedź - pochwalił Ludwiga. - Może napijesz się czegoś? Ciastka? - teraz, kiedy zna już odpowiedź, zrobił się miły.

Sora
- Nie - odpowiedział krótko, ale zaraz dodał – dziękuję. - Bardziej od jedzenie ciekawiła go misja. Musi się do niej przygotować, wszystko musi pójść idealnie.

Ekka
Wzruszył ramionami. Nie to nie, więcej dla niego.  - Dobrze, w takim razie przejdźmy do omawiania twojego udziału w misji... - Adolf wyjął z biurka teczkę dokumentów oraz tabliczkę czekolady i kilka kolorowych tabletek. Tabletki i czekoladę położył obok swojej niedopitej herbaty, zaś teczkę otworzył i zaczął przeglądać znajdujące się w niej papiery. Od czasu do czasu zerka na Ludwiga.
Sora
Dokumenty... Papierkowa robota nie była może tak ciekawa jak działania w terenie, ale Ludwig nie traktował jej jako przykrej konieczności. Wręcz przeciwnie, pozwalała zachować ład i porządek, i to nie tylko wśród żołnierzy. Zapisane myśli łatwiej było posortować, upychając te niepożądane głęboko w pamięci.  Patrzył jak Hitler przegląda papiery i chciał zobaczyć, co się w nich znajduje. Bez wyraźnego rozkazu nie ruszył się jednak z miejsca.

Ekka
Hitler wreszcie znalazł odpowiednie papiery. Przejrzał je, a następnie podał Trzeciej Rzeszy. - Tutaj jest wszystko zapisane. Pojedziesz razem ze mną do Bad Wiessee, a tam razem zajmiemy się Röhmem. On musi zostać aresztowany w pierwszej kolejności! A pozostałymi... pozostałych zostawimy Himmlerowi i jego SS.

Sora
- Na kiedy zaplanowane zostały działania? - O ile papiery kryły w sobie dużo mądrości, najlepiej było usłyszeć wszystko od źródła.

Ekka
- Na noc z 29 na 30 czerwca przewidziałem rozpoczęcie akcji - wyjaśnił i odgryzł porządny kawałek czekolady. - Rozumiem, że do tego czasu dasz radę się przygotować?

Sora
Przygotować? Był gotowy, zawsze i o każdej porze. Patrzył na trzymaną w rękach Fuhrera czekoladę. – Oczywiście.  

Ekka
Kiwnął z zadowoleniem głową, ale nic nie powiedział w pierwszej chwili. Pewnie dlatego, że ma całą buzię wypchaną czekoladą. W końcu przełknął i odezwał się. - No, to wszystko postanowione. Pamiętaj, że to wszystko jest ściśle tajne... jakieś pytania? - spytał jeszcze, w międzyczasie kończąc jeść czekoladę. Niesamowite w jakim tempie udało mu się ją całą pochłonąć.

Sora
Jeśli misja zakończy się w takim tempie jak czekolada, to będzie zwycięstwo błyskawiczne.
- Nikt się o niczym nie dowie. Moje zadanie, na czym dokładnie ma polegać? - spytał w końcu. Wolał znać wszelkie szczegóły, mogły one decydować o losie misji.

Ekka
Wyciągnął z biurka kolejną czekoladę, otworzył ją. - Jak to na czym? Na osłanianiu mnie, będziesz moją przyboczną ochroną. Do tego, gdyby Röhm sprawiał problemy, to pomożesz mi z unieruchomieniem go i odstawieniem do więzienia - wyjaśnił i zabrał się za pochłanianie kolejnej czekolady w blitz-tempie.

Sora
Osłanianie, zadanie wręcz banalne. Osłanianie samego Fuhrera, i tu może być trudność. Odpowiedzialność. Ale nie to przeszkadzało Ludwigowi, był w końcu profesjonalistą. Sam nie wiedział, co takiego nie pozwalało skupić mu się w pełni na zadaniu.  - Ile siły moge użyć? - spytał. Bo jest różnica między grzecznym aresztowaniem, na jakie się nie zapowiadało, a powiedzmy, zupełnym unieszkodliwieniu celu.

Ekka
- To zależy od postawy samego aresztowanego. Ale raczej go nie oszczędzaj, ma jedynie dotrzeć do więzienia żywy - stwierdził Adolf. - A, i jeszcze jedno, co do twojej misji.
Sora
"Żywy" jako słowo-klucz. Rozkaz to rozkaz, przeżyć to przeżyć.
- Ja?

Ekka
- Widzisz... - zaczął Adolf, zrzucając z biurka pusty papierek po kolejnej czekoladzie. - Sprawa jest dosyć ciężka... mam na myśli to, że nie mieliśmy okazji porozmawiać ze sobą nieco dłużej. Twoja ochrona nie będzie ograniczać się tylko do obrony z zewnątrz... Hitler na moment przerwał, jakby zastanawiając się, czy powinien to mówić. Cóż, chyba powinien. Trzecia Rzesza powinien wiedzieć, skoro ma być tak blisko niego... - ...ale też do innych działań. Chcę przez to powiedzieć, że mój lekarz, Morell, nie może udać się tam z nami...

Sora
Nie tylko z zewnątrz? Czyli można spodziewać się ataku... także ze środka? Lekarz? A co ma do tego lekarz, co to za Morell? To ten gość, który kręci się przy Hitlerze? Tyle pytań, na które odpowiedzi mogą być kluczowe dla misji.
- Mam go unieszkodliwić czy sam nie pójdzie? - Unieszkodliwianie... do tego najlepiej nadają się personifikacje...

Ekka
Hitler westchnął.
- Morell, mój osobisty lekarz, zawsze dba o moje zdrowie, rozumiesz. Ale akurat nie może wziąć udziału w misji. Podczas kiedy ja... potrzebuję opieki lekarskiej. To nic wielkiego, po prostu musisz wziąć dla mnie parę leków i pamiętać o kilku drobiazgach... ale zanim wszystko ci wytłumaczę to musisz obiecać, że nikt nie dowie się o wszelkich moich dolegliwościach, o jakich zaraz usłyszysz. Rozumiemy się? - wbił spojrzenie w Trzecią Rzeszę. - To tajemnica państwowa jest!

Sora
- Tak jest! - Wstał, przybierając postawę "na baczność". Taki odruch. Dopiero potem dotarł do niego sens słów wodza. Opieka lekarska? W końcu Fuhrer jest człowiekiem, potężnym, lecz tylko człowiekiem.

Ekka
- Świetnie - mruknął Adolf i westchnął po raz kolejny. Od czego tu zacząć? Tyle tego jest... w końcu jednak zebrał się i zaczął mówić. - Przede wszystkim, moja cukrzyca. Morell gadał coś o zastrzykach, ale ja preferuję cukier w czekoladzie na ten przykład. Co tam jeszcze... leki. Przeciwbólowe tabletki, tabletki na wzdęcia... no i jeszcze jedna drobnostka. Jakby to ładnie ująć... zdarza mi się czasem za bardzo zdenerwować, co nie jest za dobre dla mojego wizerunku. Musisz w takiej sytuacji jak najszybciej odsunąć mnie gdzieś na bok. I podać zastrzyk uspokajający. To byłoby chyba tyle, z tych najważniejszych rzeczy... leki wyda ci Hess, będzie wiedział co i ile przekazać. I weź spodnie na zapas. Tak jakbym musiał wygłosić przemówienie do SS. Jakieś pytania? To dosyć istotne sprawy, więc musisz być wszystkiego absolutnie pewny i wiedzieć wszystko, więc w razie czego nie krępuj się z zadawaniem pytań - powiedział i odetchnął. No, najgorsze chyba za nim. Wyciągnął z szuflady kolejną czekoladę, musiał jakoś sobie osłodzić to swoje ciężkie życie.

Sora
Nie podejrzewał, że może być tego aż tyle. Jak... jak osoba tak schorowana, może władać doskonałym krajem? Jak może władać... nim? Szybko jednak otrząsnął się z podobnych myśli. Rozkaz... to rozkaz. Nie powinno się krytykować za słabości. Czy miał jakieś pytania? Nawet jeśli, to ich nie zadał. Nastała cisza.

Ekka
- Nie ma pytań? - Adolf przerwał ciszę. - W takim razie chodźmy dalej, bo jest jeszcze kilka spraw. Mam klaustrofobię i musisz to wziąć pod uwagę. Zdarza mi się też czasem zasłabnąć, więc proszę, uważaj na to i zwracaj uwagę czy aby wszystko jest dobrze. Boję się też że złapię jakąś chorobę, sam rozumiesz... Morell twierdzi, że jestem hipochondrykiem, ale sam nie jestem do tego przekonany... w każdym razie pilnuj, żeby nikt na mnie nie nakichał, żeby wiatr mnie nie owiał...

Sora
A więc zaleceń jeszcze więcej. Przez chwilę Ludwig zastanawiał się, czy ma za zadanie osłaniać wodza, czy opiekować się dzieckiem. Szybko odrzucił od siebie tą myśl. Nawet gdyby naprawdę miał pilnować czyiś pociech, rozkaz to rozkaz. Mimo wszystko starałby się wypełnić go jak najlepiej. - Tak jest! Wszyscy chorzy odległość strzału.

Ekka
- Doskonale - mruknął i ze smutkiem spojrzał do szuflady. Cała czekolada właśnie mu wyszła. Westchnął głęboko i przeniósł wzrok na Trzecią Rzeszę. I tak, wymaga od niego nie tylko ochrony. Ludi ma robić za ochroniarza, lekarza i niańkę w jednym.  - Mam nadzieję, że przygotujesz się do tego zadania odpowiednio... hm. Chyba o niczym nie zapomnia- ach, tak! Pamiętaj żeby zabrać dla mnie drugie śniadanie, bo podróż nam nieco zajmie. Jakieś kanapki, byle bez mięsa. I herbata, z siedmioma łyżeczkami cukru. Zapamiętasz?

Sora
Oczywiście, że zapamięta. Kanapki bez mięsa i herbata z siedmioma łyżkami cukru. A do tego trzeba pamiętać o stałym uzupełnianiu zapasu czekolad. I stale nosić leki przy sobie, i te nieszczęsne spodnie... I co jeszcze to się dopiero okaże. Aż dziwne myśleć, że za sukcesem państwa stoi tak... słabowita osoba. Może właśnie w tym tkwi sukces, że umie otaczać się odpowiednimi ludźmi... I nie tylko ludźmi. Mając personifikację jako żołnierza i opiekunkę w jednym...  
- Tak jest!

Ekka
Kiwnął głową. - To by było na tyle, póki co. Weźmiesz, o, ten dokument - podał kolejny papier Ludwigowi. - I pójdziesz z tym do Hessa, on ci da co trzeba wtedy. I widzimy się równo w południe 29 czerwca... będę na ciebie czekał w moim mercedesie, przed Reichstagiem.

Sora
Wziął kolejną kartkę i złączył ją z poprzednimi. Wstał, wykonał gest „heil” i ruszył ku drzwiom. Nie zastanawiał się dłużej nad sensem misji i przydzielonego mu zadania. Czas na przemyślenia się skończył, teraz trzeba było zacząć działać.
- Auf wiedersehen – powiedział, po czym opuścił gabinet.

Ekka
Hitler pożegnał się z Niemcem i powrócił do swojego zajęcia. Czas nieubłagalnie płynął, aż nastało to nieszczęsne południe 29 czerwca.  Adolf, gotowy już od rana, siedział w swoim kabriolecie i czekał na Rzeszę. Zaczął się już nieco niecierpliwić, chociaż Ludwigowi został jeszcze kwadrans.

Sora
Cały kwadrans. Tyle zostało do spotkania z Fuhrerem, a on jak na złość nie mógł nigdzie znaleźć czekolady. Przechadzał się miastem w te i we wte, aż w końcu poczuł, że musi zrezygnować. Przez taką błahostkę nie może się spóźnić, trzeba wybrać między większym a mniejszym złem. Pod Reichstag dotarł mając siedem minut zapasu. To jednak o wiele za mało, był zły na siebie. Nie, złości nie można przekładać na wykonywaną pracę, nie kiedy potrzebne jest precyzyjne zagranie. Stanął obok mercedesa.  
Ekka
No wreszcie. Adolf z pewnym wyrzutem spojrzał na Ludwiga, ale nie skomentował tego.
- Proszę, siadaj.

Sora
Wsiadł do samochodu i usadowił się obok wodza. Od teraz wszystko musi być wykonane idealnie, z najwyższą perfekcją. WSZYSTKO.
- Jakie rozkazy? - spytał.

Ekka
- Na razie nic - stwierdził spokojnie Hitler. - Mój szofer zawiezie nas do celu. Zrobimy postój na posiłek gdzieś za jakieś dwie godzinki - wyjaśnił, w międzyczasie szofer wystartował i wyruszyli w drogę.

Sora
Czyli trzeba czekać. Ludwig może i momentami dostawał ataków furii, kiedy jednak trzeba było być cierpliwym, potrafił ową cierpliwość osiągnąć. Pośpiech był wrogiem precyzyjnych manewrów. Siedział obok wodza, nie odzywając się ani słowem więcej, niż to było potrzebne.

Ekka
Ledwo minęła godzina, kiedy Adolf zaczął się wiercić, aż wreszcie odezwał się do Rzeszy.
- Mógłbyś podać mi czekoladę?

Sora
Czekolada... I tu zaczyna się problem. Nie zostaje nic innego jak przyznanie się do porażki i poniesienie jej konsekwencji. Szczerość w oddziale to podstawa, bez niej precyzyjne manewry nie mogły by się odbyć.  - Nie mam czekolady – odparł z poważną miną.

Ekka
Adolf znieruchomiał. Wbił spojrzenie w Niemca.
- ...słucham? - szepnął drżącym głosem. - ... jak... jak to nie masz?! Potrzebuję teraz tego, chyba tłumaczyłem ci, że mam cukrzycę - wysyczał, z wyraźnym wyrzutem. Przez chwilę tylko się na niego patrzył, nie mogąc uwierzyć, że zabrakło mu tak ważnej do przeżycia rzeczy.
- ...i co teraz zamierzasz zrobić? Nie zostawisz mnie przecież w takim stanie wiedząc, że mam cukrzycę, czyż nie? - Adolf może niekoniecznie ma na myśli podanie zastrzyku, bardziej liczy na wyczarowanie czekolady. Skąd? O tym już nie pomyślał.

Sora
Cukrzyca... To jeden z powodów, dla którego lepiej być personifikacją. Personifikacja nie choruje... Jak można tak twierdzić, gdy własny, choć nie własny brat jest albinosem? Albinizm to też wszakże choroba... A choroby się leczy, a jak nie, to się danych osobników pozbywa, czyż nie takie są hasła?  W tym momencie Ludwig stwierdził, że jak na obecną sytuację wdaję się w zbytnie szczegóły natury filozoficznej, a nie tym ma się teraz zajmować. Wyjął z torby, którą nosił ze sobą, zastrzyk i kazał wodzusiowi się nie ruszać.

Ekka
Hitler zrobił duże oczy.
- ... słucham? - oczywiście, że nie zamierzył leczyć tego zastrzykami, bo dużo wygodniej i przyjemniej jest obżerać się słodyczami.

Sora
- Zastrzyk zadziała najszybciej, musi pan być w jak najlepszej formie kiedy rozpocznie się misja. - Oj, nie ładnie się wykręcać. Ale jak tu przekonać wodza, że nie uda mu się skombinować czekolady? Gdyby chodziło o jakąkolwiek inną osobę, czy nawet personifikację, nie zawahałby się i zaraz igła poszłaby w ruch.

Ekka
Hitler zacisnął zęby. Że też do tego doszło! Gdyby tylko nie czuł się teraz taki osłabiony... no właśnie - gdyby.  A było już tak ładnie. Morell na tygodniowym zwolnieniu, tydzień bez zastrzyków, tylko z kolorowymi tabletkami. A tu nagle taka wtopa.  
- ...t-tak, w dobrej formie... ale poszukaj jeszcze raz, tu musi być czekolada... - jęknął, nie mając lepszego pomysłu.

Sora
- Nie ma czekolady. Zastrzyk jest konieczny. - powiedział z całą swoją stanowczością. Nie da nabrać się  na te dziecięce sztuczki. Nie, jest żołnierzem na misji, i tak właśnie teraz będzie się zachowywał.

Ekka
Hitler nie odezwał się. Oczywiście, że nie ma na to najmniejszej ochoty. I po cichutku liczy na to, że Ludi nie odważy się mu podać zastrzyku bez wyraźnej zgody. A, chociaż się nie sprzeciwia, to wyraźnej zgody nie da. Nie jest w stanie.  A miało być tak pięknie, bez Morella i jego igieł, westchnął w myślach.
- Ty jesteś za to odpowiedzialny... - zrobił wyrzut Rzeszy, jakby mając nadzieję, że Ludwig poczuje się winny i odpuści. A zamiast tego wynajdzie czekoladę. Wyrzut nie jest jednak tak głośny i agresywny, jakby życzył sobie tego Hitler, ze względu na to, że wciąż czuje się słabo.

Sora
Nie dostał zgody. I tu zaczęły się myślenice... Dać zastrzyk bez zezwolenia – źle, to niewypełnienie rozkazu. Nie dać – jeszcze gorzej, wódz nie może być słaby. W wojsku nie ma miejsca na ceregiele... Zarzut... cóż, do przeżycia. Ludwig czuł się bardzo odpowiedzialny, a jak! Przecież to on nie dopilnował czekolady, musi więc podjąć męską decyzję. Bez dalszych wyjaśnień podwinął mundur Fuhrera i dał mu zastrzyk prosto w tkankę podskórną brzucha.

Ekka
Dobrze, tego Adolf się tego nie spodziewał. I pewnie tylko dlatego pozwolił sobie ten zastrzyk zrobić. Z pewnością gdyby spodziewał się, że Ludi coś takiego wywinie to odsunąłby się jak najdalej, ewentualnie spróbował wyrwać mu strzykawkę. A tak?
Tak siedział i zastanawiał się, co się tak właściwie stało. Zamrugał i spojrzał na swój brzuch. A potem na Ludwiga.
- A-ale... jak to?

Sora
- I po problemie – stwierdził Ludwig beznamiętnym głosem. Schował pustą strzykawkę i zapatrzył się w oparcie fotela. Był ciekaw, jak zareaguje wódz na tę niesubordynację.

Ekka
Przez pierwsze kilka minut rozczulał się nad sobą. Kiedy skończył wzdychanie nad własnym losem, to zerknął na Ludwiga. Tak bardzo miał ochotę go opieprzyć, ale... ale nie za bardzo miał za co. Bo w sumie to przecież sam mu kazał sprawować nad sobą opiekę medyczną, czyż nie?
- Następnym razem lepiej pamiętaj o czekoladzie...! Nie... ja nie zamierzam tolerować takich... takich zastrzyków - fuknął na Rzeszę.


Sora
Fukanie jako przejaw niezadowolenia. Do tego trzeba się będzie przyzwyczaić.  - Tak jest. - odparł. Nie był skory do rozmowy, chciał, żeby misja się już zaczęła, i żeby się już skończyła. Pierwsze misje są zawsze najtrudniejsze, a w tym przypadku i uporczywe.

Ekka
To Hitler już nie odzywał, najwyraźniej zajęty rozmyślaniem nad misją. Ewentualnie rozczulaniem się nad sobą. Minęło dobre pół godziny jazdy w ciszy, kiedy to szafer zaparkował kabriolet na jakimś poboczu oznajmiając, że robią sobie godzinną przerwę. Ot, żeby coś zjeść i nogi rozprostować.

Sora
Przerwa bardzo się Ludwigowi spodobała. Wysiadł z samochodu i ochoczo zabrał się za rozprostowanie nóg i rozruszanie mięśni. Musiał być w idealnej kondycji, najlepiej, żeby wszyscy byli! Niezadowolony był tylko z odwlekającego się rozpoczęcia.

Ekka
Adolf nieco się zdziwił, bo liczył, że Rzesza będzie nadgorliwy i otworzy mu drzwi. Zamiast tego, drzwi otworzył mu jak zwykle jego szofer. Hitler wysiadł i rozejrzał się. Okolica była ładna, a pogoda obiecująca. Wszystko układało się całkiem przyjemnie. - Rozłożysz koc i przygotujesz dla nas jedzenie, czyż nie? - skierował swoje pytanie do Trzeciej Rzeszy.

Sora
Ludwig skończył rozciągać mięśnie prawej ręki.
- Tak jest! - Rozkaz wydany, można zabrać się za posiłek. Zanim koc znalazł się na podłożu, sprawdził, czy nie ma tam jakiś mrówek, śmieci i min przeciwpiechotnych, tak  żeby Fuhrer mógł spokojnie odpocząć. Każdy róg został starannie wygładzony, a każda fałdka wyprostowana. Wrócił się do samochodu i wyjął z niego torbę, w której miał przyszykowane kanapki. Bez mięsa oczywiście.

Ekka
Hitler rozsiadł się z zadowoleniem na kocu i czeka na kanapki. Tak, nie zamierza poczas przerwy robić nic innego, tylko jeść i się przespać na kocyku... spacer? Może tak, jakiś krótki... ale niekoniecznie.

Sora
- Ile kanapek pan sobie życzy? - spytał Ludwig, przeszukując torbę w poszukiwaniu termosu.

Ekka
- Z pięć, może sześć - stwierdził Adolf, myśląc, że co prawda może i powinien ograniczyć się do trzech, ale przecież nikt mu na to uwagi nie zwróci.

Sora
Ludwig bez słowa podał mu cztery kanapki. To może być uznane jako niespełnienie rozkazu, albo i nie. Miał przecież dbać o zdrowie wodza, przygotował się więc z zakresu dietetyki, pięć kanapek to za dużo. Nalał herbaty do kubka.
- Z siedmioma łyżkami cukru na 250 mililitrów – zapewnił.

Ekka
Adolf spojrzał na kanapki. Trzy razy policzył, tak dla pewności.  
- Podałeś mi cztery kanapki - stwierdził z lekkim niezadowoleniem.  No niby dużej różnicy nie ma... no ale jak tu się obżerać, jak tu być wodzem z pełną swobodą? Hitler nie do końca tak to sobie wyobrażał.