Budynek na skraju świata

Miarowe uderzenia w drewniany blat biurka wpasowywały się w bicie wskazówek zegara. Były to jedyne odgłosy, które wypełniały pokój.
Wysłali go gdzieś na kraniec świata i jeszcze nie powiedzieli, po co. Normalnie mógł narzekać na zbyt dużo zajęć, a teraz, jak się zastanowić, to trochę za nimi tęsknił.
Ale przecież każda historia ma jakiś zwrot akcji! Jeśli istniało zajęcie, które Gilbert naprawdę lubił, to było nim przesłuchiwanie ludzi. Każdy ma jakieś hobby, a rozmowy z innymi to taka wspaniała sprawa! Toteż nie zmartwiła go wizyta gestapowca, który przerwał monotonię wybijania rytmu z zegarem do spółki.

Chyba jeszcze bardziej cieszył widok w pomieszczeniu bez okien. Dużo w ciągu żywota widział i kilka razy zdążył sobie powiedzieć, że już nic go nie zdziwi. A jednak, tego się nie spodziewał, kolejny punkt dla życia. Bo kto by się spodziewał zobaczyć Polskę gdzieś na skraju świata?
- Feluś, nie wyobrażasz sobie, jak się cieszę, że Cię widzę! - Przynajmniej w takiej sytuacji, bo w innej nie byłoby tak radośnie.
Prusy uśmiechnął się szeroko. Co prawda trochę nieszczerze, ale kto by się przejmował takimi szczegółami? Oparł się o biurko, stając przodem do Feliksa. Wyjął z kieszeni paczkę papierosów, zapalił jednego, a następnie wyciągnął rękę z opakowaniem w stronę blondyna.
- Zapalisz?
Przesłuchanie? Pff, on ma czas.

Miał coraz gorsze przeczucia, które wraz z upływem czasu zaczęły się coraz bardziej potwierdzać. Zaprowadzili go do ponurego miejsca, którego przeznaczenia raczej ciężko się nie domyślić, rzucili go na krzesło i kazali czekać. Gestapowcy nie spuszczali go z oka, sznur krępujący mu nadgarstki boleśnie wżynał się w skórę. A czas zdawał się wlec bardziej niż zazwyczaj, dając możliwość kłębienia się coraz bardziej niespokojnych myśli w felkowej głowie. Czego od niego chcą? Czy w ogóle wyjdzie stąd żywy? Niech już wreszcie przyjdzie ten człowiek, który ma przesłuchiwać! Czekanie zdaje się być gorsze, im bardziej się wydłuża...
Jednak, gdy zobaczył, kto ma go przesłuchiwać, natychmiast zmienił zdanie.
- O nie, nie, tylko nie ty... - wyraźnie pobladł widząc Prusaka. Dlaczego to musiał być akurat on? Dlaczego nie mógł to być jakikolwiek zwykły Niemiec? Tymczasem Gilbert wydawał się być zachwycony obecną sytuacją, nawet wyciągnął w stronę Felka paczkę papierosów. Ten jednak pokręcił tylko głową.
Już wiedział, że raczej się z tego nie wykaraska.

Nie miał ochoty udawać, że pierwszy raz widzi więźnia na oczy, bo początki tego typu rozmów są zazwyczaj niezwykle oklepane. W końcu nie będą go potem pytać, skąd zna Łukasiewicza. Przynajmniej nie powinni.
- No daj spokój - udał nieco zawiedziony ton. - Przecież nie zrobię Ci krzywdy.
Póki co.
Schował papierosy do kieszeni. Oczywiście, że był zachwycony, taka okazja nie spotyka człowieka codziennie. Tak dawno nie rozmawiał z Feliksem, to będzie mógł nadrobić zaległości. Bez większego zainteresowania przyglądał się interwencji gestapowca. Wypuścił dym z ust.
- Spokojnie. Jak mówiłem, przecież nie chcemy, żeby naszemu gościowi coś się stało - na jego twarzy zawitał nieprzyjemny uśmiech. - Ewentualnie, na takie rzeczy będzie jeszcze czas.
Gilbert uważnie przyjrzał się Feliksowi. Biedny. Gdyby Prusy nie zostawił sumienia w którymś z poprzednich wieków, to może pojawiłby się jakiś cień żalu czy współczucia. Może.

Ta, nie zrobi krzywdy, dobre sobie. Feliks aż za dobrze znał tę zarazę, by mógł jej uwierzyć. Zbyt dużo konfliktów w ciągu historii między nimi było, by Prusak tak po prostu odpuścił sobie możliwość jak największego zgnębienia Polski.
Zaraz jednak Feliks otrzymał mocny cios w tył głowy, który na moment go zamroczył. Dopiero po chwili zorientował się, że jeden z gestapowców go 'poucza'. Spojrzał ponownie na Gilberta. Ten uśmiech bardzo mu się nie podobał...

Od początku było jasne, że w tej rozgrywce Gilbert będzie rozdawał karty. Nie zamierzał się spieszyć. Najpierw powoli je potasuje i dopiero wtedy przejdzie do właściwej gry. Nie była zapewne wiele warta, bo Polak znajdował się tu nie w charakterze personifikacji, ale jakiegoś przypadkowego człowieka. Zresztą, Prusy nie miał prawa skatować Polski.
Feliksa Łukasiewicza - to już co innego.
- Powiedz, co sprowadza Cię w te strony? - zerknął w stronę gestapowców. - Poza moimi... Przyjaciółmi.
Chciałby usłyszeć jakąś ciekawą opowieść, bo nie sądził, aby Felek wybrał się do lasu na jagody czy tam grzyby, cokolwiek teraz rosło. I przypadkiem natknął się na Niemców. To brzmi wyjątkowo banalnie, nawet jak na kogoś, kogo kłopoty znajdują same.

Może i brzmiało banalnie, ale niestety to była najszczersza prawda. Oczywistym było, że gdyby Feliks miał jakikolwiek wybór, to na pewno wybrałby inne miejsce, gdzie chciałby się teraz znaleźć. No ale nie ma co gdybać, teraz jest inny problem. Feliks chcąc nie chcąc musiał odpowiedzieć.
- Cóż, twoi przyjaciele, jak ich określiłeś, mają głupi zwyczaj łapania wszystkiego, co się rusza, nawet jeśli jest to tylko przypadkowy człowiek na spacerze.
Naprawdę, gdyby wiedział, że ten spacer się tak skończy, to zapewne przemęczyłby się trochę, ale wstrzymałby się z wychodzeniem z domu. No, ale przepadło.