Berlin, Rosenstrasse

Ela siedziała spokojnie na swoim ładunku. Póki co nie było czym się przejmować. Wszystko szło nadzwyczaj gładko. Nie spodziewała się wręcz, że będzie tak dobrze. Oczywiście nie był to jeszcze koniec, a więc wiele mogło się wydarzyć, no ale im później, tym dla niej lepiej. Rozglądała się nieco po okolicy. To był jednak okropny widok. No i straszne marnotrawstwo. Jak już chcieli wypędzać Żydów, to mogli chociaż zadbać o tą część miasta, a nie pozwolić jej tak niszczeć. Chociaż pewnie byli mieszkańcy tej dzielnicy byli w gorszym stanie. Jak nie parę metrów pod ziemią.
Widząc podchodzącego mężczyznę uśmiechnęła się lekko.
-Gotowy do drogi? - odezwała się po niemiecku.
Koszmarny język, naprawdę, ale jakby ktoś na ulicach Berlina usłyszał węgierski zaczęłyby się pytania, a tego nie potrzebowała. Wręcz były one przeciwwskazane. Mówiąc szczerze chciała mieć to już za sobą i móc w spokoju siedzieć u siebie nie martwiąc się, że za chwilę może wyskoczyć jakiś nadgorliwy gówniarz z nie wiadomo jakiej to znowu elitarnej niemieckiej jednostki, bo chyba ostatnio tylko takie mają patrząc na te porąbane nazwy i zacząć uważniej sprawdzać skrzynkę.

... facepalm. No po prostu facepalm. András miał jedną, bardzo dużą wadę... kompletnie nie potrafił dostosować się do otoczenia. W sumie ona też nie... temu wzięła eklerkę i ugryzła kęs. Przynajmniej była dobra. Słysząc dalsze jego słowa uniosła wysoko brwi.
-Jak to nie będzie potrzebny? Załatwiłeś samolot, czy może zamierzasz iść na piechotę?
W sumie zastanawiała się w tej chwili czy na pewno chce znać odpowiedź. Jednak András głupi nie był i racze nie zostawiłby ich na lodzie i bez transportu. Szczególnie w sprawie, kiedy to można utrzeć nieco nosa Niemcom. Taka okazja może się nie powtórzyć, no a satysfakcja...
-To jaka jest ta niespodziewana zmiana planów?

-... András, nie powiem, samochód świetnie brzmi. Tylko skąd ty wytrzaśniesz tutaj nagle samochód? Tego kompletnie w planie nie było...
No tak, pewnie, że samochodem byłoby o wiele lepiej. Szybciej, bezpieczniej, wygodniej. Tylko jeszcze ten samochód trzeba mieć, a akurat na brak tego luksusowego artykułu Węgierka obecnie narzekała.

Czemu nie mogli pozbyć się tej części miasta razem z jej mieszkańcami? Teraz trzeba ją oglądać. To takie przykre. Aż żal było wysiadać z samochodu. Prusy, otwierając drzwi banku, wyrzucił za siebie niedopalonego papierosa. Jakby ktoś miał ochotę, to może go dokończyć.
W środku nie było wiele przyjemniej, niż na zewnątrz. Załatwi najszybciej, jak się da, co ma załatwić i stąd znika. Najlepiej, nigdy nie wracając.
Przyjrzał się bankierowi znudzonym wzrokiem.
- Heil Hitler - warknął z pewnym naciskiem, jakby chcąc przypomnieć mężczyźnie o tym bardzo istotnym elemencie rozpoczęcia każdej rozmowy. - Interesuje mnie konto rodziny Grossmann i środki znajdujące się na nim.
...bo podobno tu są. A przynajmniej miał taką nadzieję.

Uniosła brwi jeszcze wyżej niż wcześniej.
-Chcesz kraść samochód? I to jeszcze jakiemuś wysoko postawionemu Niemcu? ... co my tu jeszcze robimy, jak możemy siedzieć w wygodnym samochodzie? - uśmiechnęła się.
O tak, to będzie piękne. Nie dość, że podróż będzie szybsza, bezpieczniejsza, a o wygodzie nie ma już nawet co wspominać, to jeszcze będą mogli nieźle wkurzyć jakiegoś durnego szkopa.
-Tylko mu go nie oddamy, już lepiej oddać na złom, skoro to naprawdę taka menda. Módlmy się żeby to nie był jego prywatny, a użyczony do służby, to będzie dopiero ciekawie - wstała i wzięła skrzynkę w ręce. - No to prowadź.

W jego oczach błysnęła iskra irytacji. To wiedział, albo przynajmniej przypuszczał już wcześniej.
- Świetnie - chociaż pojedyncze słowo, wręcz biło od niego ironią. - Byłbym jednak wdzięczny, gdyby powiedział mi pan coś, czego nie wiem.
Człowiek wyglądał, jakby zestresował się celem przybycia Gilberta. Dziwne.
- Jestem tu, aby te środki skonfiskować.

Ela rozglądała się uważnie. Po niemieckich mundurach wszelakiej maści póki co ani śladu, no oprócz tych, które mieli na sobie. Była więc szansa, że zwieją niezauważeni, a okradziony nawet nie będzie wiedział kogo szukać. No zresztą dajcie takie zgłoszenie "dwóch żołnierzy ukradło mi auto" no proszę was...
Ustawiła skrzynkę w nogach miejsca koło kierowcy i wskoczyła na nie.
-Odpalaj i zwijamy się stąd. Nie żałuj opon, benzyny ani niczego innego. Ten grat się może rozpaść jak tylko dotrzemy na miejsce - uśmiechnęła się.

Oczywiście, że widział coraz większe zdenerwowanie bankiera. I miał złe przeczucia co do tego. Zresztą, zaraz, chwila. Czy mężczyzna powiedział wcześniej, że znajdowały się? Czyli...
No właśnie. Ktoś mu te pieniądze sprzątnął sprzed nosa. Wspaniale. Skrzywił się.
- Że co? - warknął. Pójdzie szybko, mówili. Zaraz wróci, mówili. Prusy oparł się rękami o biurko, pochylając się nad bankierem. - Zdaje pan sobie sprawę, że to może skończyć się nieciekawie, prawda? Narobił mi pan problemów. A ja, w zamian, mogę sprawić, że pan też je będzie miał.
Uśmiechnął się trochę krzywo. Tak, wiedział, że to i tak nic nie da, ale grożenie ludziom jest dobrym sposobem na odreagowanie.

Ela patrzyła zadowolona na mapę. Jedno trzeba było Niemcom przyznać, drogi mieli świetne. No i dużo. Dzięki zdecydowanie większej szybkości i nowej trasie powinni być na miejscu jeszcze szybciej niż zakładał najbardziej optymistyczny scenariusz.
Żeby nie kombinować na bardzo Ela wyznaczyła drogę przez główne drogi i wyjaśniła Andrásowi jak będą jechać prze najbliższy czas. Potem będzie kierować go dalej.
Zerknęła w dół by sprawdzić, czy z ładunkiem wszystko w porządku, kiedy rzucił jej się w oczy kolor nieco odbiegający od tego tapicerki. No proszę... legitymacja... to teraz tym bardziej się cieszyła, że zabrali ten samochód. I postanowiła go kompletnie rozwalić po powrocie do domu. Otworzyła ją od niechcenia i otworzyła szeroko oczy (usta zresztą też) na widok zdjęcia w niej. No to pięknie... chyba jednak będą nieco większe problemy niż myślała.

Spodziewał się czegoś bardziej w stylu "mam żonę i dzieci, proszę nie..." i tak dalej. Bankier mówił prawdę, tego Gilbert był pewien. Odpuścił sobie dalsze straszenie, bo w ten sposób nic nie zdziała. Nie, zdecydowanie nie tędy droga.
Wyprostował się, zwracając wzrok w bliżej nieokreślonym kierunku. Westchnął cicho i pokręcił głową ze zrezygnowaniem.
Chociaż, może jest jeszcze jakaś szansa.
- Godzinę wcześniej... - mruknął bardziej do siebie, niż do mężczyzny. Ponownie spojrzał na niego. - Jej imię, nazwisko? Wygląd?
Cokolwiek? Najlepszy byłby adres, ale na to nie liczył. Jeśli by się postarali, to by ją może znaleźli... Tak czy inaczej, zawsze warto spróbować.

Zerknęła na niego i zmarszczyła brwi. Potrzebowała chwili, by załapać o co mu chodziło.
-Nie, nie... nie przejmuj się tym. Chociaż wiesz, zwolnij na razie. W mieście może nas ktoś jeszcze zatrzymać czy coś. Przygazuj jak już się stąd wyrwiemy.
Zerknęła znów na zdjęcia Gilberta. Cholera, jeśli poszedł do banku... na pewno rozpozna ją po opisie, a wtedy mogą być problemy. W kraju raczej ciężko będzie ich złapać, nawet jeśli Gilbert podniesie alarm, co w sumie będzie nieco trudne z racji niezbyt dużej rangi przestępstwa. Ale na granicach już mogą nieco lepiej pilnować... będzie trzeba się nakombinować by się bezpiecznie przedostać. A tymczasem zerknęła na resztę informacji, które wzięte były chyba z kosmosu, jednak jak ją przydybią z cudzą legitymacją lepiej kojarzyć czyja jest oficjalnie.

No, jeśli pan Schilling lubi żyć, to lepiej dla niego, jeśli te dane poda.
- Nie, nie myli się pan. Proszę brać też pod uwagę własne dobro.
Naprawdę dużo mu pomógł. Przecież w Rzeszy dziewczyna o długich, brązowych włosach z kwiatkiem w nich to coś niezwykłego. Trudne nazwisko było trochę bardziej wartościową informacją, ale nadal w Niemczech znajdą się setki czy tysiące osób pasujące do opisu mężczyzny.
Co prawda, Prusy znał taką jedną, co by pasowała... Ale to przecież byłoby niedorzeczne i kompletnie bez sensu.
- Jest pan pewien, że nie pamięta tego nazwiska? - naciskał dalej. Przydałoby się. Oczywiście, zakładając, że podała prawdziwe. Inaczej będą szukać igły w stogu siana.
Spojrzał na zegarek. Schodzi mu się. Miał przyjechać, zabrać pieniądze i wracać. A jeśli ich nie ma, to czy to nadal jest jego sprawa? Przecież nie będzie się teraz w detektywa bawił...
Mogło pójść gorzej?
Oj, Gilbert, niepotrzebnie zadajesz sobie to pytanie.

Ela otworzyła szeroko oczy. O nie... nie, nie, nie, nie i jeszcze raz nie. Wyskoczyła niemal z samochodu i podbiegła do chłopca. Dobra, może nie pałała miłością do Niemców, no ale... jednak śmierci im nie życzyła, a już absolutnie żal jej było małego, w sumie niewinnego chłopca. Gdyby jeszcze to była normalna podróż samochodem, a nie przemycanie ukradzionych kosztowności... jak wezwie się karetkę czy policję to przecież będzie po nich, a też dzieciaka nie można tak zostawić. ... może nie jest aż tak źle. No w końcu András zwolnił, zahamował nawet mocno...

Przygryzła wargę. Nie zostawi tak chłopaka, nie ma nawet mowy. Ktoś go musiał zabrać do szpitala. Ktoś, czyli albo ona, albo András. W sumie rozdzielanie się nie było w tej sytuacji najlepszym pomysłem, ale jechanie we dwójkę było ryzykowne... tylko czy przypadkiem Węgier też sobie czegoś nie zrobił. Erzsi wstała i podeszła do drzwi kierowcy zobaczyć jak tam z Andrásem. Niech chociaż jemu nic nie będzie, tak dla odmiany.

-Mowy nie ma, nie zostawimy go. Podwozisz nas do szpitala, ja go tam zabieram. Pięć minut. Jak po takim czasie nie wrócę jedziesz sam. Jakby w trakcie czekania wydarzyło się coś niepokojącego też wiejesz.
Podeszła i jak najdelikatniej podniosła chłopca, po czym usiadła z nim na tylnym siedzeniu.
-Jedziemy. Tylko uważaj.