Berlin, Rosenstrasse

-Dla misji nie, bo jakby co ty się ulatniasz. A reszta jest nieistotna - powiedziała zdecydowanie, chociaż w sumie taka pewna wcale nie była.
No tak, szpital... jasna cholera, gdzie szwab mógł wpierdzielić w mieście szpital?
-Jedź do centrum, może tam coś będzie.
I gdzie teraz były te sławne wręcz ze swej dokładności niemieckie oznaczenia? No gdzie?

Było źle... cholernie źle... nawet zatrzymać się nie mogli i spytać o drogę, bo to mogło wzbudzić podejrzenia, no i pozostawili by po sobie jakiś ślad.
-Zawracaj, to zły kierunek... cholera, no przynajmniej jakaś przychodnia musi tu być... - Ela była jednocześnie coraz bardziej zła i zdenerwowana.
Pieprzone szwaby... ostatni raz tutaj przyjechała, nigdy więcej nie przyjedzie do tego domu wariatów...

W sumie wiele więcej im nie trzeba było. Nie ważne co, jak jest tam lekarz, to będzie musiał pomóc. A jak nie będzie w stanie, to ludzie tam już będą wiedzieć po kogo dzwonić czy gdzie jechać. A będzie to na ich rachunek i Ela będzie się mogła z czystym sercem zmyć jak najdalej stąd.

Ela miała w tej chwili kogoś zamordować albo się rozpłakać. Całe szczęście wybrała opcje trzecią, czyli przetłumaczenie cudownej nazwy swemu kierowcy, co chyba powinno mu wystarczyć do zorientowania się, że trzeba jechać dalej.
-... no niby zawsze coś... może dalej będzie szpital - w sumie nie wiedziała kogo pociesza, prawdopodobnie siebie, ale w sumie kto ją tam wie.

-... zajmij się małym - mruknęła i wysiadła z samochodu.
W sumie w kwestii kto ma iść nie było większego wyboru, skoro tylko ona znała wystarczająco dobrze niemiecki.
Niby szła tylko zapytać się o drogę... a jednak gdy wchodziła do budynku czuła się jakoś nieswojo.
-Przepraszam... - mruknęła cicho mając nadzieje zwrócić na siebie czyjąś uwagę. Najlepiej kogoś, kto nie miał żółtych papierów.

[Uwaga, bo przeklinam.]

Słysząc słowa bankiera, Prusy zaczął zastanawiać się, jak częste i wielkie mogą być zbiegi okoliczności. To było wręcz nielogiczne, ale jednak opis podany przez pana Schillinga idealnie pasował do panny Erzsébet Héderváry, znanej szerzej jako Węgry.
Poza tym, nie dziwił się mężczyźnie, że nie zapamiętał jej imienia i nazwiska - jeśli to rzeczywiście była Węgry - bo nawet Gilbert, chociaż miał z nią kawał wspólnej historii, miał problem z ich wymówieniem.
Przeczucia mówiły mu, że jego myśli idą w dobrą stronę. Tylko... Skąd ona miałaby wiedzieć o tych pieniądzach i dlaczego były jej potrzebne?
- Dziękuję za współpracę - mruknął, odwracając się w stronę drzwi. - Auf Wiedersehen - może lepiej nie.
Rozejrzał się po ulicy. No przecież tu zaparkował, był tego w 100% pewien. Ale samochodu nie ma. Nie ma, zniknął. Jakby wyparował.
- ...KURWA, JA PIERDOLĘ, ZAPIEPRZYLI MI SAMOCHÓD - ze złością cisnął czapką o ziemię. Nie dość, że nie skonfiskował pieniędzy, to jeszcze stracił Opla.

-Przepraszam, ale kolega miał mały wypadek... w każdym razie musimy znaleźć szpital, a nie znamy miasta - starała się jak najlepiej ukryć swój akcent, co raczej nie wyszło za dobrze, no ale się starała.
Tak, w sumie wymówka dobra... a że jeszcze wymyślona na poczekaniu, no bo wcześniej nie wpadła, że jakąś wypadało mieć, no to już w ogóle była z siebie dumna.
Od tego całego biegania, noszenia, schylania i innych rzeczy nieco wymiętosił jej się mundur, tak więc niemal bezwiednie go poprawiła, skoro miała w końcu okazję. A tak zupełnie przypadkiem dzięki temu widać było jej stopień, z którym to Hitler zaszalał... w sumie pewna nie była, nie wkuwała tych ich śmiesznych znaczków na pamięć. No ale ktoś jej powiedział, że to dosyć wysoko. W sumie jest się tą personifikacją, dużo to ich raczej Hitler na swoje rozkazy nie ma.

Podziękowała i spróbowała wyjść w miarę spokojnie, jednak gdy była już na zewnątrz popędziła do samochodu. No i tak, tak, jasne, akurat będzie się teraz bawić w tłumaczenie drogi. Sama usiadła za kierownicą i ruszyła w kierunku sąsiedniej dzielnicy, nieco bliżej centrum, gdzie miał być szpital. Gazu absolutnie nie żałowała, jednak próbowała uważać na zakrętach. Jednak swojego pomocnika nie przeceniała w kwestii opieki nad dzieckiem i wolała nie sprawdzać jego umiejętności w utrzymaniu takowego w bezpiecznej pozycji.

Brawo, jeszcze niepotrzebnie zwróciłeś na siebie uwagę, geniuszu.
Nadal klnąc pod nosem, podniósł czapkę z ziemi, otrzepał ją i założył z porotem. Raz jeszcze rozejrzał się po ulicy, jakby licząc, że zauważy gdzieś swoją zgubę, ale wiedział, że była to złudna nadzieja. Najwyraźniej jakiś parkingowy postanowił zająć się samochodem bez pytania o zgodę i zamiaru zwrotu właścicielowi.
Dawno nie miał tak pechowego dnia. Aż szkoda tego, z którym przyjdzie mu potem rozmawiać.
Zignorował krzyki, zignorował Czecha (Gilbert nawet nie wiedział, gdzie są i co to te Budziejowice, więc znajomy-detektyw chyba wcale nie był taki sławny), zignorował nawet przykładnego obywatela, który był gotów postawić mu piwo.
Może ktoś coś widział.
Po raz kolejny omiótł Rosenstrasse wzrokiem, szukając potencjalnych świadków. W końcu zatrzymał go na starszej kobiecie, która - jak się Prusom wydawało - z zaciekawieniem się mu przyglądała. Niech będzie. Poszedł w jej kierunku.
- Przepraszam - zaczął, starając się mówić neutralnym tonem, co było dosyć trudne, biorąc pod uwagę zabarwienie jego myśli. - Mógłbym zadać kilka pytań?
Niech ja go, kurwa, dorwę.

Przygryzła lekko wargę. Im bliżej bili szpitala tym bardziej schodziła z niej adrenalina, a przez to pojawiało się więcej wątpliwości. No ale już było za późno na odwrót. Zajechała pod wejście szpitala i wzięła chłopca na ręce.
-Pamiętaj, pięć minut, potem jedziesz - spojrzała poważnie na Andrása.
Jednak zadanie było najważniejsze, nie można było go zawalić. No i zawsze łatwiej będzie wyciągać z kłopotów tylko ją, niż dodatkowo jeszcze człowieka z torbą kradzionych kosztowności.
Wzięła głębszy oddech i ruszyła szybkim krokiem w stronę wejścia.

On naprawdę bardzo chętnie wypiłby piwo proponowane przez przykładnego obywatela, ale przecież był na służbie. Piwo piwem, ale porządek i dyscyplina muszą być. Nawet, jeśli rezygnacja z napicia się, to ogromny ból.
Kobieta, do której podszedł, chyba nie była zadowolona z racji "prośby" Gilberta. Wywrócił oczyma. Zimnych ciastek nie sprzeda? Cisnęło mu się na usta, że może już nigdy nie sprzedać żadnych, ale się powstrzymał. Ledwo.
- Była tu pani cały czas? Jeśli tak, to nie widziała może, co stało się z samochodem stojącym pod bankiem? Czarny Opel, raczej rzucał się w oczy.
Jak wróci bez pieniędzy i w dodatku bez samochodu, to nie będzie wesoło.

Gilbert nie lubił ludzi, którzy sprawiają problemy z niewiadomych przyczyn. Tacy tylko roboty dokładają. Jeszcze gorsze jest to to, że zazwyczaj są przydatni, więc nie można zlikwidować kłopotu, dopóki ich pomoc nie stanie się zbędna.
Niemiły był? Niestety, nie płacą mu za bycie miłym. Pomijając fakt, że nie mógł wyłapać momentu, w którym był dla kobiety nieuprzejmy. No naprawdę, on się stara (nieważne, że ma w tym swój interes), a tu takie oskarżenia. Utwierdził się w przekonaniu, że zastraszanie oraz metody siłowe są lepsze i bardziej skuteczne. Szkoda tylko, że nie można każdemu przystawić lufy pistoletu do głowy i żądać tego, czego się oczekuje.
...bo nie można, prawda?
- Nie pytam, czy patrzyła pani na samochód cały czas - mruknął, coraz mniej zadowolony. Kobieta okazywała mu wyraźny brak szacunku, co jeszcze bardziej go irytowało. - Chcę tylko wiedzieć, czy nie widziała pani, kto do niego wsiadał i odjeżdżał. Może jeszcze, kiedy to się zdarzyło.
Spojrzał w stronę pobliskiej piekarni. To tam kobieta musiała sprzedawać te swoje ciastka.
- To pani piekarnia? - spytał, wskazując ruchem głowy w kierunku budynku. - Nieźle wygląda. Szkoda by było, gdyby z jakiegoś powodu została zamknięta...
Ostatnie zdanie powiedział z udawanym współczuciem, a bezczelny uśmiech i coś w oczach jasno dawały do zrozumienia, że jeśli kobieta nie zacznie mówić tego, co Prusy chce usłyszeć i tak, jak chce usłyszeć, to może zacząć szukać nowej pracy.
Mówiła, że jest niemiły, więc niech tak będzie.

Skrzywiła się lekko. Nie podobało jej się to. Chciała wpaść, dać komuś chłopca i zwiewać. Łażenie po szpitalu znacznie odbiegało od jej założeń, no ale co zrobić. Potrąciło się dziecko to teraz trzeba za to płacić.
Poszła posłusznie za pielęgniarką i położyła chłopca na łóżku. Zerknęła na zegarek. Coraz mniej czasu... jak za chwilę nie pojawi się doktor to po prostu zwieje. W sumie chłopiec już był w miejscu, gdzie powinni się nim zająć. A więc był bezpieczny. Z tą myślą zaczęła się powoli wycofywać w stronę wyjścia.

Ela szybko wycofała się z salki i bardzo, bardzo, bardzo szybkim marszem... który w sumie można było nazwać biegiem skierowała się do wyjścia ze szpitala. Nie miała jak sprawdzić godziny. Nie miała pojęcia ile czasu już minęło. Pięć minut? Mniej? Więcej? András jeszcze czekał, właśnie odjeżdżał, czy może był już dawno w drodze i ten bieg nie miał sensu, bo i tak go już nie złapie? Oj, tyle pytań i to dosyć istotnych i żadnych odpowiedzi. Węgierka wkurzyła się na samą siebie i przyspieszyła jeszcze bardziej.

Lepiej.
Mimo wyraźnej poprawy w komunikacji, Prusy skrzywił się słuchając kobiety. To nie były znaczące informacje, właściwie, nie zmieniały jego położenia. Nadal miał problem. Jednocześnie zdziwiło go, że dwóch żołnierzy zabrało samochód. Więcej, to było nie do pomyślenia, żeby oficerowie ukradli... Cokolwiek.
Skinął głową i odwrócił się.
- Gwarantuję, że jakiś powód znajdzie się zawsze - rzucił przez ramię i odszedł.
Co mu więcej pozostawało, jak wracać na piechotę?
Zaczął zastanawiać się, czy to możliwe, aby dziewczyna zamieszana w kradzież auta była tą samą, która wcześniej zgarnęła pieniądze z banku. To by w sumie miało sens. Zaklął pod nosem.
Jeśli ich nie znajdzie, to pewnie jemu się dostanie.