Szopa w lesie

Oho, znowu będą bić - pomyślała Ruth na widok siedziby gestapo. Kilka nie do końca zagojonych blizn odezwało się lekko pulsującym bólem. Ale to nie miało znaczenia, skoro na koniec i tak ją zabiją.
Odpowiedź Niemca zbyła pełnym irytacji westchnieniem. Przeklęci naziści, przeklęci Niemcy. Gdyby tylko mogła wynieść się stąd jak najdalej, do jakiegoś bezpiecznego kraju...
... ale przecież nie mogła, dopóki pozostawali tutaj jej ludzie.
Nie miała pojęcia, czego od niej tym razem chcą i wskutek zachowania gestapowców nie dowiedziała się zupełnie niczego, nie wiedziała więc, czego się spodziewać. Ani, tym bardziej, jakiego zachowania po niej oczekują.
Od niechcenia kopnęła ten koszyk. Leciutko, delikatnie, ale niech chociaż część grzybów się z niego wysypie.

W końcu bagażnik został otwarty i Feliks mógł zaczerpnąć trochę świeżego powietrza. Inna sprawa, że towarzyszyło temu rozcięcie więzów krępujących mu nogi (to akurat dobrze) i dość brutalne wyciągnięcie go z bagażnika (to do przyjemnych rzeczy się nie zaliczało). Nic dziwnego, że Feliks stracił równowagę i upadł na chodnik. Jęknął głośno, gdy gestapowiec kopnął go w nerki. Zanim zdążył się pozbierać, już jeden z Niemców szarpnął nim mocno, zmuszając go do wstania. Łukasiewicz nie miał wyboru, musiał dać się zaprowadzić do jakiegoś pokoju, gdzie siedział kolejny Szkop i obżerał się czekoladkami.
Feliks nie wiedział, czego od niego chcą, ale miał złe przeczucia. Tym bardziej, że w chwili obecnej nie miał szans ani na walkę, ani na ucieczkę.

Jeden z gestapowców szturchnął mocno Feliksa, aby ten się wyprostował. Łukasiewicz zaczął wzbudzać wszechobecne zainteresowanie. Nawet czekoladki zostały póki co odłożone na skraj biurka - to Polska przez ten jeden jedyny moment znalazł się w samym centrum. Chociaż wątpliwym jest to, czy jest to coś, co mu odpowiada. No, ale przecież nikt się go o to tu nie pyta.
Nie wahając się ani chwili dłużej podjęto odpowiednie działania: siedziba gestapo

[z/t] dla Polski

To oczywiste, że w końcu straciła rachubę. Można się było spodziewać, że to właśnie mieli na celu gestapowcy.
Różne blizny, uzyskane w podobnych sytuacjach, zaczęły pulsować tępym bólem. Za którymś razem już przestanie cokolwiek odczuwać, ale jeszcze nie dziś.
Ileż razy można torturować, więzić i rozstrzeliwać jedną osobę, zastanawiała się, patrząc na te wszystkie mijane po drodze drzwi i korytarze. I ileż innych osób można więzić w tym samym czasie, pomyślała, widząc w wyobraźni potłuczone szyby sklepowych witryn, zniszczone synagogi, Żydów szorujących ulice Wiednia i inne upokorzenia. I blizny tu i tam.
Nie odezwała się ani słowem, odkąd dojechali do siedziby gestapo i nie zaprotestowała przeciwko umieszczeniu jej w ciemnej salce. Kiedy drzwi zamknęły się za Niemcami, usiadła na podłodze, podkuliła nogi i przymknęła oczy. Jak będzie teraz rozmyślać, to zwariuje. Spróbować się przespać.