Oslo [Norwegia]

9 kwietnia 1940 r.

Askel znajdował się przy budynku Banku Narodowego Norwegii i pomagał w kierowaniu załadunku 818 skrzyń i beczek złota. Ładunek był dość duży, a nie było zbyt wiele dostępnych wojskowych ciężarówek, na szczęście transportu użyczyły okoliczne firmy. Czasu było niewiele, bowiem na drugim końcu miasta od morza i w powietrzu już toczyły się walki. Nic więc dziwnego, że cała akcja ewakuacji złota przeprowadzana jest w największym pośpiechu. Załadowane po dach pojazdy odjeżdżały jeden po drugim w stronę miasta Lillehammer. Plan wydawał się mieć małe szanse na powodzenie, jednak wszyscy pracowali w milczeniu, nikt nawet nie zamierzał poddawać sensu ich działań w wątpliwość. Jedno było pewne, skarb nie może wpaść w łapy Niemców.
Jak na razie się udało, równo o godzinie 13.00, w momencie, gdy wojska niemieckie wkroczyły na Karl Johans Gate, główną stolicę Oslo, spod banku odjechała ostatnia ciężarówka. Eskorta jak na tak cenny ładunek była nieliczna, w większości byli to pracownicy banku, którzy na tę okoliczność otrzymali broń. To jednak musiało wystarczyć.

Lillehammer jest oddalone od Oslo o 190 km. Niewielkie dość malownicze miasto położone nad największym jeziorem w kraju - Mjosa. Tam właśnie zmierzały wszystkie samochody wiozące cenny ładunek z Banku Norwegii.
Askel siedział na miejscu pasażera i uważnie obserwował teren. Mimo że cała akcja była ryzykowna, że sam kraj właśnie upadał pod naporem wroga, po Larsenie nie było widać nawet śladu zdenerwowania. Jedynie był trochę bledszy niż zwykle. Wiedział, że z Niemcami teraz nie wygra, a jedynym sposobem na utarcie im nosa w obecnej sytuacji będzie wywiezienie złota poza ich zasięg. Nie ma finansowania wojny, nie z norweskiej kieszeni.
Zerknął na bankowca, który prowadził ciężarówkę, po czym przeniósł wzrok na drogę. Już są niedaleko od Lillehammer. Na miejscu już rozładowywano pierwsze pojazdy, a złoto przenoszono do miejscowego skarbca. Jak się miało okazać, poczeka tu kilka dni. Straż pilnująca tego wszystkiego była nieliczna i składała się wyłącznie z bankowców. Nie mogli wzbudzać zbyt dużych podejrzeń.
W końcu i ostatnia ciężarówka dotarła na miejsce i również jej ładunek został ukryty w skarbcu. Askel pomagał, jak tylko mógł, chociaż przy dźwiganiu ciężkich skrzyń niewiele było z niego pożytku. Przede wszystkim dlatego, że przez atak Rzeszy był dodatkowo osłabiony.

- Ktoś powiadomił dyrektora banku? - zapytał Askel. W końcu to dyrektor odpowiada za swoich ludzi. Inna sprawa, że cała ta sytuacja wydawała się być mocno podejrzana. Przecież to niemożliwe, żeby nagle wszyscy ci ludzie sobie gdzieś poszli. Nie zostawiliby ot tak swoich obowiązków... przynajmniej Askel miał taką nadzieję. Ale co jeśli słysząc o nadciągających wojskach niemieckich postanowili porzucić stanowiska? To by było całkiem zrozumiałe... ale przecież... Norwegia wziął głębszy oddech, by się uspokoić i nie dać się opanować złym myślom. Spojrzał na pozostałych bankowców.
- Zostańcie tutaj, ja pójdę po dyrektora.
Tak, zaraz na pewno wszystko się wyjaśni.

To się robiło coraz bardziej podejrzane. Przecież wszyscy mieli siedzieć w jednym miejscu, czekając na kolejne rozkazy odnośnie dalszego transportu. Ale żeby nawet dyrektor zniknął? Co prawda był to bardzo nerwowy człowiek, ale nie uciekłby przecież! Askel nie wiedział, co robić, ale po krótkim zastanowieniu podjął decyzję.
- Dobrze, pan pójdzie ze mną poszukać dyrektora. - powiedział, po czym spojrzał na dwóch obecnych bankowców - Pozostali zostają tu i pilnują. Jeszcze trzeba będzie zgłosić zaginięcie służbom porządkowym i popytać ludzi. To mała miejscowość, ktoś coś na pewno zauważył. Chodźmy. - odezwał się na koniec z powrotem do Northuga.

Przyjrzał się uważnie śladom i coraz mniej mu się to podobało. Cała ta sprawa była bardzo niepokojąca. Zerknął na Magnusa.
- Pobiegnie pan na policję i powie, co się dzieje. Przyprowadzi pan ich tutaj. - zarządził. On tymczasem pójdzie za tym śladem. Nie, jakoś nie wydawało mu się, żeby głupio robił. Tak będzie szybciej. Odczekał chwilę, aż Northug pójdzie w stronę centrum, po czym sprawdził, czy ma naładowaną broń* - w sumie od wybuchu wojny się z nią nie rozstawał. Ostrożnie ruszył po śladach w głąb lasu.



*zapewne Norek miał Colta M1914, produkowanego w tamtych czasach w Norwegii.

Zamarł na chwilę, gdy ujrzał ciała. Ostrożnie podszedł bliżej i przyjrzał się zwłokom. Ktoś poderżnął im wszystkim gardła. Nagle jego uwagę przykuł słaby błysk czegoś leżącego obok ciała dyrektora. Pochylił się nad przedmiotem i zorientował się, że jest to bardzo znajomo wyglądający nóż... zakrwawiony w dodatku. A więc to jest narzędzie zbrodni...
Askel zaklął w myślach i rzucił się biegiem w stronę banku. W biegu jeszcze odbezpieczył broń, nie wiadomo, czy nie będzie zaraz potrzebna.

Obaj bankowcy pewnie się mocno zdziwili, gdy zobaczyli Norwegię z pistoletem w ręku, w dodatku biegnącego na złamanie karku. Larsen nawet się nie zatrzymał, tylko machnął na nich ręką, żeby się zawrócili. Nie było czasu, trzeba zatrzymać Northuga, cokolwiek zamierzał zrobić. Nie wolno pozwolić, by zabił kogoś jeszcze. Przynajmniej wiadomo, gdzie się Magnus udał. Skoro Askel spotkał pozostałych dwóch bankowców, to znaczy, że Northug jest przy skarbcu. A więc najprawdopodobniej chodzi mu o złoto.

Obok banku dostrzegł ciężarówkę, więc Northug pewnie też gdzieś tam się plącze. Nie wiadomo, czego się po nim spodziewać, w końcu zamordował już kilka osób. Głupio by było na ślepo wystawić się na atak. Larsen zwolnił i starał się jak najciszej zakraść do wejścia budynku. Magnus zapewne próbuje przeładować złoto do pojazdu. Askel broń miał gotową do strzału, w razie, gdyby Northug stwarzał zagrożenie. Zatrzymał się za rogiem budynku, nasłuchując i próbując zlokalizować przeciwnika.

Askel gestem dał znak bankowcom, żeby byli cicho. Odczekał, aż Northug wróci się do banku i jak najciszej pobiegł za nim. Broń miał już odbezpieczoną, wystarczyło tylko wycelować i nacisnąć spust, gdyby Magnus próbował jakichś sztuczek. Na razie jednak Larsen poprzestał na wycelowaniu lufy Colta w plecy zdrajcy.
- Złaź z tego i pod ścianę. - warknął na Northuga. Cały czas trzyma go na muszce. Ma mimo wszystko nadzieję, że Magnus posiada choć trochę oleju w głowie i nie będzie nic kombinował.

Nie skomentował słów Northuga, tylko z niewzruszoną miną obserwował, jak ten staje pod ścianą. Po chwili do niego podszedł. Cały czas mierząc do niego z broni. Że Magnus też jakąś broń posiada, nie było wątpliwości. Trzeba drania przeszukać i odebrać mu wszelkie niebezpieczne narzędzia. Tak też Askel zrobił. Potem się Northuga odprowadzi na komisariat i przesłucha z drobną pomocą policjantów.

Ledwo Askel dostrzegł, że Northug wykonał gwałtowny ruch, od razu się cofnął. Nawet przy tym nie myślał, to był odruch. Podobnie odruchowo zareagował, gdy w ręku Magnusa błysnął nóż. Nawet tego nie kontrolował. Metal trzymany przez Northuga nagle stał się boleśnie lodowaty. Ogólnie zrobiło się jakoś chłodno, ale Larsen nie wiedział, czy to rzeczywiście temperatura spadła, czy z nerwów jego organizm nie do końca trafnie odbiera bodźce zewnętrzne. Nagły spadek temperatury sugerowałby jedno, więc Askel wolałby mimo wszystko drugą opcję.

Krzyk Magnusa uświadomił Askela, że gwałtowny spadek temperatury to jednak nie jest wina pogody. Zresztą wystarczyło spojrzeć na Northuga i nóż, który trzymał w dłoni. Sądząc po zachowaniu mężczyzny, był w dość dużym szoku. Askel postanowił to wykorzystać.
- Nie próbuj czegokolwiek kombinować, tylko pogorszysz swoją sytuację. - powiedział spokojnym głosem - Połóż nóż na podłodze, już.
Miał nadzieję, że Northug jest zbyt wystraszony, by próbował jeszcze podskakiwać i posłusznie wypełni polecenia.

Tym sposobem Larsen mógł przeszukać Northuga i pozbawić go broni. W międzyczasie zawołał bankowców czekających przed budynkiem. Przez cały czas obserwował też Magnusa, gotowy na ewentualny atak. Kiedy bankowcy przyszli, jednemu z nich Askel kazał zawiadomić policję, drugi zaś miał poszukać czegoś do związania Northuga. Jakiś sznurek powinien się znaleźć wśród tych wszystkich pakunków.