Oslo [Norwegia]

Z pomocą bankowca związał Northuga i usadził go na jednej ze skrzyń. Pozostawało teraz czekać na policję. Ale w międzyczasie można spróbować się czegokolwiek dowiedzieć od Magnusa.
- Skoro i tak musimy czekać, to sobie porozmawiamy. - Askel raczej stwierdził, niż zapytał. Na pytania przyjdzie za chwilę czas. Przyjrzał się uważnie Northugowi.
- Na początek powiedz mi, dla kogo pracujesz i jakie instrukcje dostałeś co do złota. Nawet nie próbuj kłamać, będę wiedział, kiedy to zrobisz. - to ostatnie to był trochę blef, ale może Magnus się na to złapie.

Askel wbił w niego lodowaty wzrok. Miał świadomość, że takie uporczywe wpatrywanie się potrafi zadziałać na ludzi. No, może poza Danią, ale on jest beznadziejnym przypadkiem.
- Nie wciskaj mi głupot o jakiejś chorej idei. Mów konkrety. Na czyje polecenie zabiłeś tych ludzi. Radzę ci odpowiedzieć teraz, zanim przesłuchiwaniem zajmie się wojsko. A wojskowi nie będą już tak mili. - w końcu była wojna, a schwytany szpieg i sabotażysta mógł dostarczyć wielu przydatnych informacji. Tylko dlatego Askel nie zdecydował się zabić go na miejscu.
Pewnym problemem była postawa Northuga, który mimo fatalnego położenia nadal wydawał się być bardzo pewny swego. Norwegię, chociaż nie było tego po nim widać, nieco to denerwowało.

O, jednak Northug odwrócił wzrok. Wygląda na to, że nie jest tak pewny, jak mogłoby się wydawać. Albo ta pewność stopniowo się ulatnia, co jest bardziej prawdopodobne. Nadzieje Norwegii jednak zaraz się rozwiały, bo jeniec na powrót podniósł głowę i spojrzał na niego wyzywająco. I znowu ta śpiewka o 'Idei'.
- Współpracujesz z Niemcami? - strzela raczej na czuja. Pierwsze, co przyszło mu do głowy. No ale o czym innym, jako personifikacja Norwegii, właśnie atakowana przez tychże Niemców, miał pomyśleć? Może to nawet ma sens, bowiem niewielka, ale jednak jest wśród Norwegów grupka ludzi zafascynowanych tym, co obiecywała III Rzesza. A co do Northuga... właściwie oprócz tej opcji jest jeszcze jedna, pod tytułem próby wykorzystania sytuacji i wzbogacenia się kosztem wojennego zamieszania. Ale skoro Magnus mówi o idei... Trzecia opcja, a więc fanatyk religijny, raczej odpada, nie?
Askel podniósł nóż, który należał do Northuga, i zaczął mu się przyglądać. Po chwili jednak z powrotem utkwił wzrok w jeńcu.
- Podobny został w lesie, przy zwłokach. Tym też kogoś zabiłeś?

Więc jednak Niemcy. W Askelu wezbrała wściekłość, jednak nie dał po sobie tego poznać. Szuje, nie dość, że atakują jego kraj, w dodatku nastawiają przeciwko niemu jego własnych obywateli.
- Kto jeszcze z tobą współpracuje? - zapytał. Wątpił, by Northug postanowił podać nazwiska, ale zapytać trzeba. Odpowiedź odnośnie sztyletu jeszcze bardziej Larsena rozdrażniła, podobnie jak czający się w tyle czaszki ból, na razie dość nikły, ale nieprzyjemnie pulsujący. Miał tylko nadzieję, że ta dolegliwość się nie nasili.
Cholerny fanatyk - pomyślał, patrząc z pogardą na Magnusa. Żadnej skruchy, żalu, nic. Tylko się gapi na Askela, jak sroka w gnat.
- Więc mówisz, że trochę tych ofiar było. Z racji, że mamy wojnę, nie wróży to dla ciebie zbyt dobrze...

- To nie jest odpowiedź na moje pytanie. - uciął Askel - Nie wiem, skąd u ciebie taka pewność, chyba tylko chore jednostki wykazałyby się zdolnością do zdrady własnego kraju. - przynajmniej miał taką nadzieję. Gdyby wszyscy, albo chociaż większość, nagle postanowili podporządkować się Rzeszy, nie byłoby tych walk, które pochłonęły Oslo i rozprzestrzeniają się na kraj wraz z postępami niemieckiego wojska. Askel bardzo chciał tak myśleć i nie zamierzał się przyłączać do popierania żadnej chorej idei.
- Norwegia nie tylko się do tego nie przyłączy, ale i przetrwa. - odparł coraz bardziej wkurzony. Ból głowy powoli acz stopniowo się nasilał. Kiedy przyjdzie ta policja?