Gabinet Führera

Adolf właśnie spędzał kolejny dzień w swoim gabinecie. Pogoda na zewnątrz była naprawdę ładna i Hitler wciąż nie mógł pogodzić się z faktem, że nie może nawet na moment wyrwać się stąd i rzucić w diabły całej tej papierkowej roboty.
Od czego mam tych cholernych zastępców, doradców i ekspertów? westchnął w myślach, chociaż doskonale zdaje sobie sprawę, że wypadałoby przynajmniej złożyć swój podpis. I przeczytać przed podpisaniem.
Sięgał właśnie po kolejny dokument i już miał się nad nim zanudzać, kiedy usłyszał, że ktoś puka, a następnie nie czekając na jego odpowiedź, otwiera drzwi i wchodzi do jego gabinetu.
- Evo, prosiłem cię tyle razy, żebyś nie kręciła mi się po gabinecie! - rzucił z wyrzutem, zanim zdążył jeszcze podnieść wzrok znad papierów.
Przecież nikt inny nie pozwoliłby sobie na takie zachowanie, prawda? Dlatego bardzo zdziwił się, kiedy zobaczył, że w drzwiach nie stoi Eva, lecz ktoś zupełnie inny.
Co gorsza, ktoś zupełnie obcy i nieznajomy.
Kto ją tu wpuścił, jak ona się tu dostała?! To jakiś głupi żart, czy co?
- O, przepraszam. Widzę, że zaszła tu jakaś... drobna pomyłka - dodał głośniej, uważnie przyglądając się obcej kobiecie.
I licząc, że ta przedstawi się i raczy wyjaśnić mu co się właściwie dzieje.

W każdej innej, normalnej sytuacji zawołałby kogoś i kazał natychmiastowo wyprowadzić stąd intruza. Jednak to nie była zwykła sytuacja. Dziwna dziewczyna z jednej strony była intrygująca, a z drugiej... było w niej coś przerażającego.
Coś, co kazało Adolfowi odwrócić wzrok, kiedy tylko spojrzał prosto w jej oczy.
Świetnie, nawet się nie przedstawiła... i co ja mam z nią teraz zrobić? przemknęło mu przez myśl.
Na razie postanowił jeszcze poczekać. Przecież w każdej chwili może wezwać ochronę, sam ma przy sobie Mausera. Jest bezpieczny. A ciekawość... tak, ciekawość wzięła górę.
Wstał od stołu, ale nie podszedł do dziwnego gościa.
- Adolf Hitler, jak pewnie panienka się domyśliła - przedstawił się, każde słowo wypowiadając powoli, jakby zastanawiał się nad tym, czy na pewno to chciał powiedzieć. - Nie dosłyszałem jednak imienia panienki?
Spróbował w ten sposób. Może w końcu się dowie czegokolwiek. Tak, przecież nic się nie stanie, skoro póki co jest bezpieczny. A wszystko będzie w tej chwili ciekawsze od czytania i podpisywania sterty papierzysk.

Z trudem powstrzymał się od westchnięcia. Nie należy do osób szczególnie cierpliwych, ale skoro zdecydował się spróbować...
- Proszę, może panienka zechce usiąść? - wskazał na jeden z foteli nieopodal biurka.
Nie ma pojęcia, czy to dobry pomysł. Dziwny wzrok dziewczyny przyprawia go o dreszcze i nieco wybija z rytmu. Nikt nigdy nie patrzył się na niego w ten sposób. A kto wie jak to będzie, jeśli ta kobitka zdecyduje się podejść bliżej? Czy mogłoby być gorzej? Adolf nie ma zielonego pojęcia, ale przecież podjął już decyzję.
I chyba właśnie to motywuje go póki co do działania oraz podejmowania prób w nawiązaniu znajomości z gościem. Ta inność, która pobudzała wyobraźnię. W końcu nie byle kto, ot tak, jest w stanie wyminąć wszystkich jego ludzi i wejść do jego gabinetu.

To... to było nadzwyczaj dziwne. Adolf co prawda zawsze wyśmiewał się z Himmlera i powtarzał mu, że okultyzm okultyzmem, ale ten przesadza ze wszystkim, że propaganda propagandą, a życie życiem.
Ale teraz był gotowy uwierzyć niemal we wszystko.
Z pewnym strachem zerknął na to, co napisała na raporcie tajemnicza dziewczyna. Przez jeden, krótki moment (który mimo to wydał się Hitlerowi wiecznością) poczuł, jak robi mu się chłodno i jak dostaje gęsiej skórki.
Przez dłuższą chwilę milczał i jak zahipnotyzowany patrzył się na ciemnoczerwony napis.
I co teraz?
Nie potrafił znaleźć teraz odpowiedzi na to pytanie. Przełknął głośno ślinę.
- O-owszem, jak najbardziej - zapewnił cichym głosem.
Tak, boi się. A jednocześnie jego ciekawość rośnie. Czuje dziwne podekscytowanie i bardzo chce dowiedzieć się tego, co ma mu do przekazania niecodzienny gość.
Poza tym... taka wizyta o czymś świadczy, czyż nie? Tak, to z pewnością świadczy o tym, że on, Adolf Hitler, jest wybrańcem!

Powolutku, zaczął się nieco ośmielać. W końcu minęło tyle czasu, a jemu jeszcze nic się nie stało! Po prostu trzeba uważać, a wszystko będzie dobrze... pomimo takiego zapewniania samego siebie i stopniowego oswajania się z sytuacją, strach Adolfa całkiem nie opuścił.
Tak, w gościu było coś dziwnego, coś czego do końca nie jest w stanie zrozumieć... może nawet gość ukrywa przed nim coś istotnego?
Po raz kolejny spojrzał na kartkę.
- ... tak, jestem tego całkowicie pewien - powiedział ostrożnie i bardzo powoli. - Chociaż... chociaż imię panienki też bardzo chciałbym poznać...

Z niepokojem obserwuje wszystkie poczynania swojego niezwykłego gościa. Sam już nie wie, jak na to reagować. Jedyne czego jest pewien to to, że jeszcze długo będzie mu się to śniło po nocach.
Przygryzł wargę. Prawda... potrafi zabić? Co ma na myśli ta dziwna dziewczyna? Grozi mu, czy też ostrzega? A może chodzi o nią, albo o kogoś jeszcze innego?
Adolf w pewnym momencie uświadomił sobie, że boi się o to zapytać. Na dłuższy moment zapadła niezręczna cisza.
W końcu Hitler ogarnął się. Skoro powiedział już tak... Wódz Trzeciej Rzeszy potarł swoje czoło, najwyraźniej naprawdę męcząc się ze sformułowaniem jakiegoś rozsądnego zdania.
- To... to jakieś ostrzeżenie? Wskazówka? Przepraszam... ale... czy mogłabyś rozwinąć jakoś swoją myśl? - spytał niemal szeptem.

Przygląda się temu wszystkiemu, próbując cokolwiek z tego zrozumieć. Wszystko stawało się coraz trudniejsze do zrozumienia, coraz bardziej niepokojące.
I te dziwne zdania, zapisywane jeszcze dziwniejszym atramentem... Hitler drgnął.
- ...słucham? Ale... które decyzje ma panienka na myśli? - spytał, chociaż sam już powoli przestawał wierzyć w to, że otrzyma odpowiedź na cokolwiek.
Ale była jeszcze jedna rzecz, która coraz bardziej go nurtowała. I o którą, pomimo obaw, nie mógł nie zapytać.
- To... ten atrament... zabawne, nie spotkałem się jeszcze z takim, wygląda... zupełnie jak krew. Skąd panienka ma taki?

- Z cienia? Panienka brzmi troszkę jak Himmler, który opowiada o demonach, o śmierci i innych takich, które to niby tkwią w cieniu... - pozwolił sobie na uwagę.
A zaraz potem zobaczył kolejne słowa. Gdyby tylko dostrzegł je wcześniej, to nie pozwoliłby sobie na tego typu tekst.
Krew... skąd ona ma krew? Pisze swoją, czy też...? Och, tak czy tak... to jest... to okropne. pomyślał i poczuł, że robi mu się słabo, zakręciło mu się nieco w głowie.
Musiał wziąć kilka głębszych oddechów, żeby jako- tako wrócić do siebie. O ile w takiej sytuacji jest to w ogóle możliwe.

Jeśli myślał, że wcześniej czuł się źle, to teraz musiał przyznać, że się mylił. Dopiero teraz zrozumiał co to znaczy źle się czuć.
I co to znaczy, kiedy naprawdę kręci się w głowie.
- Moja... ale jak...? - jęknął, z niedowierzaniem patrząc na krew brudzącą raporty.
Zaczął gorączkowo zastanawiać się, co to właściwie może znaczyć, jak do tego doszło.
Musiałem... musiało wydarzyć się coś bardzo złego... kiedy ostatnio spotkało mnie coś złego...? Kiedy...
- ...kiedy ostatnim razem widziałem tyle krwi, to była to krew mojej małej, kochanej Geli - jęknął cichutko.

Wspomnienie Geli... było bolesne. Ale jakby nieco rozbudziło Hitlera i dodało mu odrobiny pewności siebie, na moment wziął się w garść.
Dałem radę po śmierci Geli, dam radę i teraz, pomyślał.
A na razie... na razie trzeba coś zrobić z tym dziwnym gościem.
- Słuchaj, no... panienko... skąd znasz Geli? - wysyczał, mrużąc oczy. - Kim ty właściwie jesteś?! Żądam odpowiedzi, skoro znasz... znałaś moją kochaną Geli, to masz mi odpowiedzieć na moje pytanie!

Przez pewien czas zdawało mu się, że zdecydowanie będzie wolał, żeby dziwny gość mówił, niż pisał powodując u niego nieprzyjemny ból. Teraz uświadomił sobie, że wcale tego nie wolał. Głos był okropny. Nieprzyjemny. Zmuszał do zatkania sobie uszu.
- Wszystkich? Jakich wszystkich? A, zresztą. Nie mów mi o wszystkich, chcę wiedzieć kim ty jesteś, bo na pewno nie człowiekiem! Czyżbym dostąpił zaszczytu i odwiedziła mnie banshee? - spróbował zażartować głupim pytaniem.
Nie był to swobodny żart, raczej histeryczna próba rozładowania ciężkiej atmosfery i pozbycia się uciążliwego uczucia strachu, które to powodowało u Adolfa drżenie rąk.

Owszem, boi się. Ale z drugiej strony, przecież... nie znosiłem tego wszystkiego, żeby teraz tak bez słowa to zaakceptować i żeby ktoś mówił mi, czego chcę, a czego nie!
Przełknął głośno ślinę i na krótki moment zerknął na dziewczynę.
- Skąd możesz wiedzieć czego chcę, a czego nie? A może właśnie chcę? Tak, chcę. Powiedz mi swoje imię! - wyrzucił to wszystko z siebie niemal na jednym tchu, najszybciej jak tylko był w stanie.
Kiedy skończył mówić, odetchnął z ulgą. Powiedziałem to, naprawdę to zrobiłem, stwierdził z zadowoleniem w myślach.

...czy ja dobrze usłyszałem? Śmierć? Ale... Adolf z trudem przyswajał taką informację. Zupełnie inaczej wyobrażał sobie Śmierć. Przede wszystkim, w jego wyobrażeniach, Śmierć to miał być facet, a nie... jakaś... dziewczyna.
Hitler przez jakieś pięć minut stał w milczeniu i gapił się nieco bezmyślnie w zabazgrany krwią raport. Potrzebował tej chwili żeby przetrawić całą sytuację. Powolutku, ale jakoś mu się to udało. I doszedł wtedy do wniosku, że... że skoro wciąż jeszcze nic mu się nie stało, to jest to jak najbardziej dobry znak. Że to przeznaczenie i że szeroko pojęta Opatrzność nad nim czuwa. A co za tym idzie, powinien z tej wizyty wyciągnąć jak najwięcej korzyści.
- Śmierć... Śmierć, powiadasz? Cóż, tak, podziwiałem twoją imponującą pracę podczas Wielkiej Wojny... wspaniała robota - zapewnił. - W niedalekiej przyszłości pewnie czeka cię jeszcze więcej pracy - dodał jeszcze, nieco ciszej.
Zawahał się, ale ostatecznie zrezygnował z kolejnych słów. Powie potem, na razie się jeszcze powstrzyma.