Gabinet Führera

- Nie jestem dzieckiem, więc nie tłumacz mi tego jak dziecku - bąknął cicho, kiedy Śmierć mówił o bombardowaniach.
I oczywiście, że to nie tak, że nie chce wyjaśnień, bo przecież sam się dopiero co o nie dopominał. Po prostu... takie wyjaśnienia były niewygodne i najzwyczajniej w świecie nie chciał słuchać przykrych rzeczy.
Nie zdążył jednak powiedzieć nic więcej, bo dostrzegł jakiś papier. Po krótkim namyśle podniósł go i przebiegł po nim wzrokiem.
To, co wyczytał nie poprawiło mu humoru.
- ... Sebastian... - westchnął ciężko.
Że też nie mogą ginąć jakieś bezużyteczne elementy, tylko akurat ci, w których pokłada tyle swoich nadziei...!
Adolfowi zdecydowanie nie spodobało się to, co zobaczył, to co się tutaj wkoło niego dzieje. Przyprawia go to wszystko o nieprzyjemną gęsią skórkę.
- Nie podoba mi się tu, nie możesz pokazać jakieś lepszej wersji przyszłości? Tej idealnej, w której wszystkie moje plany poszły tak, jak należy...? - spytał cicho, z lekkim wahaniem. Trochę obawiał się zadania tego pytania i zdecydował się na to tylko dlatego, żeby jak najszybciej wyrwać się z tego nieprzyjemnego dla siebie miejsca.

Patrzył na to wszystko, na obrazy, jakie zaserwował mu Śmierć. Owszem, jakoś to przetrawia. Ale na swój sposób, tak jak jest mu najłatwiej.
- Moje działania nie prowadzą do tego. To tylko przejściowe, żeby później wszyscy mogli być szczęśliwi - mruknął cichutko.
- Poza tym... taki jest los żołnierza, a ich żony, rodziny... powinny być dumne z tego, że to z ich rodziny był tak odważny człowiek, który oddał życie za wodza i za ojczyznę, to wielki honor powinien być, dla nich wszystkich! - podniósł nieco głos i dopiero po chwili zorientował się, że to zrobił.
Odchrząknął z zakłopotaniem, nie będąc pewnym, czy przypadkiem za bardzo się nie zagalopował. Nic już powiedzieć nie zdążył, bo Śmierć zmienił obraz. Znowu Nadrenia, jednak tym razem... jakaś taka inna.
- ...co ona robi? W takim stanie nie powinna zbliżać się z bronią do Reichstagu... - wydusił z siebie, starając się opanować niepokój, jaki zaczął go ogarniać.

No, spojrzał na to wszystko, ale na żadne pytania to sobie nie odpowiedział. Bo przecież dalej uważa dokładnie to, co już powiedział. Westchnął więc tylko.
- Nigdy jej o to nie pytałem, po co miałbym pytać o jej palec? - zdziwił się. - I niby jakim cudem jej palec, którego nie ma, miałby mi pomóc?
To było całkowicie bez sensu, a w każdym razie Adolf nijak tego zrozumieć nie mógł. Westchnął znowu.
- ...wywołać ducha? A to... to będzie bezpieczne?
Nie to, żeby się bał, czy też miał jakieś wątpliwości. Po prostu lepiej się upewnić, czyż nie? Tak, zdecydowanie lepiej jest się upewnić.

Wzruszył ramionami. Owszem, powiedział tak i właśnie tak uważa - że powinni być dumni. Przyglądając się postaci ducha z którym zaczęła rozmawiać Nadrenia...
- ...czy ona często rozmawia z duchami? - spytał.
To przecież dosyć istotne. Nie może ufać komuś, kto ucina sobie pogawędki z duchami!
- I czy... czy oni mnie widzą? Chodzi o to, że jakbym podszedł bliżej żeby lepiej słyszeć... to coś by się stało? No i o jakich rzeziach ona mówi?
Oczywiście, że musi być ostrożny, kto wie co się zaraz wydarzy... cała ta sytuacja jest zbyt stresująca, żeby skupić się na czymkolwiek i Adolfowi powoli zaczynało dawać się to we znaki.
Po prostu chciał jak najszybciej wrócić do swojego bezpiecznego gabinetu i nie męczyć się już tutaj z jakimiś duchami, marami i innymi niepokojącymi rzeczami.