Gabinet Führera

Cofnął się, nie spodziewał się... takiej przemiany. Z minuty na minutę czuł się coraz gorzej i nawet całkiem przeszła mu ochota na składanie propozycji Śmierci, na wszelakie układy.
Wzdrygnął się.
- L-lepiej? Ależ... ja nic nie mówiłem... - bąknął, nieco zaskoczony.
Zmieniony wygląd Śmierci wcale nie poprawił mu nastroju, ani nie uspokoił go ani odrobinę, wręcz przeciwnie.
- Ależ... przecież, że okazuję szacunek - zapewnił, nieco niepewnym głosem. - Przecież powiedziałem, że podziwiam twoją... pańską... pracę...

Przygryzł wargę i na moment spuścił wzrok. Przez chwilę, z zakłopotaniem, mamrotał coś pod nosem. Westchnął cichutko i odezwał się nieco głośniej.
- ... nie mam już żadnych wątpliwości - zapewnił potulnie i bez żadnych ale.
Za to odpowiedź na ostatnie pytanie sprawiała mu bardzo dużo problemów. Bo jak to tu odpowiedzieć? Skłamać? Czy przyznać rację? A może lepiej bąknąć coś pomiędzy, pokręcić i powiedzieć jakąś pół-prawdę?
- Nie zamierzam powtarzać błędów Wielkiej Wojny - stwierdził wreszcie zgodnie z prawdą. I jednocześnie nie zaprzeczając temu, że zamierza jakąkolwiek wojnę rozpętać.
Owszem, rozpęta prawdziwe piekło. Które nie będzie przypominać I wojny światowej. To będzie coś zupełnie innego. Na dużo większą skalę.
Po krótkiej chwili milczenia zdecydował znowu zadać pytanie.
- Przepraszam, ale... czemu zawdzięczam pańską wizytę? - spytał, powoli dobierając słowa.

Po jego plecach po raz kolejny przebiegł nieprzyjemny dreszcz, a Hitler dopiero teraz uświadomił sobie, jak bardzo calutki się spocił.
Nie podobały mu się słowa Śmierci, wiedza jaką dysponował(a) śmierć była bardzo niewygodna dla Adolfa. Ale nie mógł temu zaprzeczyć. Dlatego powoli pokiwał głową.
- ...tak - zgodził się cicho i z ociąganiem. - Jednak... czy... czy pańska wizyta jest tylko w celu powiedzenia mi tego? - dopytuje ostrożnie, chcąc wiedzieć o co chodzi.
I może przy okazji dowie się czegoś, co w jakiś sposób będzie mogło mu pomóc w przyszłości.

... zrezygnować z wojny? Adolf nie wyobraża sobie tego. Po prostu nie ma takiej opcji, koniec, kropka. A kiedy tylko usłyszał, że nie zostanie zraniony ani zabity, to pomimo tego, że cała sytuacja wciąż go przeraża, to poczuł się nieco pewniej.
Bo przecież oznacza to, że jest bezpieczny. I może wyciągnąć z sytuacji same korzyści.
- Nie widzę... nie widzę powodu, dla którego miałbym zrezygnować ze swoich planów - powiedział bardzo powoli i wciąż, mimo wszystko, nieco ostrożnie.
Wziął głęboki oddech.
- Jednak... jednak jestem bardzo ciekawy tego, co mógłbyś... mógłby pan mi pokazać. I powiedzieć - dodał, tym razem całkowicie szczerze.

Nie spodobało mu się to wszystko - ledwo zaczął mieć wrażenie, że zaczyna się odnajdywać, rozumieć co się dzieje, już to wrażenie zostało zniszczone. Hitler wzdrygnął się, ale z początku nic nie powiedział.
Pytanie... wydało mu się dosyć banalne. Bo przecież jak można się go pytać o to, ile powinien żyć? Oczywiście, że tyle ile będzie trzeba, żeby zrobić z tym wszystkim porządek!
- Ile... czasu? Oczywiście że tyle, ile będzie potrzeba do wygrania wojny i położenia kresu całemu temu żydostwu i komuchom - stwierdził z przekonaniem.
Przecież, że nigdy jakoś specjalnie nie kalkulował tego na lata. No, może kiedyś, z raz. Ale nie miał najmniejszej ochoty o tym wspominać. To było przecież nieprzyjemne, zbyt konkretne, a liczba boleśnie zbyt mała.
A mówiąc "tyle, ile potrzeba" ma się świetne pole manewru, można to przecież interpretować na tyle sposobów! I to właśnie bardzo Adolfowi odpowiadało.

Przez moment naszła go straszna ochota zedrzeć Śmierci kaptur. Ale wystarczyło jedno zerknięcie w stronę śmierci, żeby bardzo szybko zrezygnować z pomysłu.
- ...lat? Nie przeliczałem tego aż tak... ale skoro mówisz... no, tak żeby to zrobić, uporządkować i zostawić ładnie wykończone... i żeby może jeszcze chwilkę z Evą sobie pożyć... to tak z 50 lat najmarniej... - bąknął cicho.
Sam nie do końca był pewien czego chce. Gdyby coś poszło z jego planami nie tak, to oczywiście, że nie pogodziłby się z porażką i odszedł wcześniej z tego świata. Ale jakby tak udało się to, co planuje... to przecież żyć nie umierać!

Przygryzł wargę. Że niby ma jeszcze... tylko sześć lat? I to w najlepszym razie?
To nie było to, co chciał usłyszeć. To absolutnie wszystko zmieniało, przyprawiało o ból brzucha i niepokoiło. Adolf może brał pod uwagę, że może "coś pójść nie do końca tak, jak trzeba", ale nie na tyle katastrofalnie, żeby... żeby pozostało mu jeszcze tylko sześć lat!
- Czy to... da się zmienić? - jęknął cicho.
Bo przecież sześć lat... to zdecydowanie za mało. W sześć lat...
- ...w sześć lat nie będę... nikt nie jest w stanie stworzyć potęgi!

Tego zrobiło się tak dużo, do tego naplątane, namieszane... Adolf przygryzł wargę i powstrzymał się od zadania pytania "za jakie grzechy".
Zamiast tego obejrzał czubki swoich butów.
- Zamachy... przypadki... - wzdrygnął się. - Ale można tego uniknąć, prawda? Mam doskonałą obstawę, świetnie przeszkolonych ludzi - stwierdził cicho. - Poza tym... - urwał.
Zdał sobie sprawę, że pytanie się Śmierci o to, czy nie może jakoś mu pomóc, zaradzić, a może wręcz zostać jego sojusznikiem, jest nieco nie na miejscu.

Cofnął się nieco, słysząc jak Śmierć podnosi głos. Jednocześnie poczuł, że dostał gęsiej skórki. To niekoniecznie było to, na co liczył.
Ale biorąc pod uwagę sytuację, nie rzuca się, ani nie awanturuje.
- "Opowieść wigilijną"? - powtórzył, nieco zaskoczony. I ze źle ukrytym niezadowoleniem.
Obrazy... tak, zazwyczaj dużo lepiej do niego trafiały niż jakieś wykłady/kazania/uwagi, których zwykle po prostu nie słuchał. Bo i po co. A teraz...
- Obawiam się, że nie czytałem tego... zbyt dokładnie. I było to tak dawno - bąknął, nieco niepewnie. - I chyba nie do końca wiem, o co w tym chodzi... to nie będzie boleć, ani nic w tym stylu, prawda?

Śmiech Śmierci nie spodobał mu się, jednak miał przykre wrażenie, że nie ma już większego wyboru. Chciał więc przytaknąć i dopytać się, jak to właściwie ma wyglądać, kiedy usłyszał wyjątkowo nieprzyjemny odgłos pstrykania kości. Jęknął, czując jak od tego pstryknięcia bolą go uszy. To było chyba gorsze nawet od głosu Śmierci.
Kiedy nieco doszedł do siebie, dostrzegł, że jest ubrany w czarną szatę. Poczuł się w tym nieco nieswojo, ale koniec końców, jakoś się z tym pogodził.
Przez całe to odkrywanie na sobie nowego stroju, dopiero po dłuższej chwili spostrzegł, że nie jest już w swoim gabinecie. Nieco zlęknionym wzrokiem rozejrzał się dookoła. Wszystko było takie zniszczone, brzydkie... i niepokojąco znajome. Nie spodobało się to Adolfowi.
Chciał już spytać, co to za miejsce oraz jaki jest czas, kiedy dostrzegł coś jeszcze. Coś, na co patrzył się w milczeniu przez dłuższą chwilę. Coś, co sprawiło, że zdecydował się zadać nieco inne pytanie.
- Kim jest ta dziewczyna? I... dlaczego płacze? - spytał cicho, jakby bojąc się, że dziewczyna może go usłyszeć.
Ma cichą nadzieję, że usłyszy jakąś pokrzepiającą wiadomość. Na przykład, że jest to jakieś miasto wroga (w którym miał kiedyś okazję być lub widział na zdjęciu, stąd wydaje mu się znajome), a dziewczyna to córka jakiegoś wstrętnego komucha, Żyda lub innej zarazy, która nie potrafi pogodzić się ze swoją przegraną i jednocześnie z triumfem jedynego, słusznego wodza. Oczywiście, że Adolf myśląc o jedynym, słusznym wodzu, ma na myśli siebie.

Brudne, poprzecierane ubranie, zapłakana twarz oraz ogólne sponiewieranie utrudniało Hitlerowi rozpoznanie osoby. A może po prostu jeszcze nie ochłonął i nie jest w stanie na czymkolwiek się skupić.
- Dlaczego nie muszę? Chcę wiedzieć... naprawdę, nie możesz mi wreszcie powiedzieć kim jest ta dziewczyna? - zapytał znowu.
- Dusseldorf? - powtórzył z niedowierzaniem.
Co tu się właściwie dzieje?
Adolfowi nie podoba się to miejsce. Chciałby dowiedzieć się kim jest dziewczyna oraz co i dlaczego tu się dzieje. I gdzie właściwie jest?
Ale przede wszystkim chciałby już wrócić do swojego wygodnego i bezpiecznego gabinetu - przecież nic nie stoi na przeszkodzie, żeby odpowiedzieć na jego pytania właśnie tam, czyż nie? Taką w każdym razie miał nadzieję Hitler.

Chciał już tak cichutko i nieśmiało wtrącić, że w sumie to wodzowi się należy, że wręcz powinno podawać się wszystko gotowe, jeśli jest taka możliwość. Bo wódz się przecież poświęca, wódz chce jak najlepiej, a celowe nie mówienie mu czegoś, co jest dla niego ważne/interesujące/bo tak, jest straszną i niewybaczalną zdradą.
Ale zanim zdążył otworzyć usta, poczuł bardzo nieprzyjemne uczucie i boleśnie szybki natłok wspomnień i obrazów. Z niedowierzaniem przyglądał się temu, co się pokazywało.
Ale to, że zaczynał rozpoznawać i odnajdywać odpowiedzi jakoś nie poprawiło mu humoru, wcale a wcale nie poczuł się po tym lepiej.
- Nadrenia... nie widziałem jej nigdy w takim stanie - bąknął. - Ale... to nie jest moja wina. Ja nic jej nie zrobiłem, nawet gdy była dla mnie niemiła... - dodał jeszcze, jakby próbował się z czegoś usprawiedliwić.
A przecież... nie ma się z czego usprawiedliwiać, bo to nie jego wina, prawda? Adolf poczuł nieprzyjemny dreszcz, jakby jednak było to z nim nieco związane. Westchnął cicho.
- Ale mimo to przecież nie chciałem, żeby... żeby aż tak płakała... i żeby wyglądała tak źle - dodał, nieco łamiącym się głosem.
Przecież miał poprawić jakoś życia wszystkich Niemców, niszcząc tylko i wyłącznie nie-Niemców, wszelkich tych, których zakwalifikował jako podludzi.